Bienvenidos

We kunnen gaan klagen over de enorme lange reis naar Lima (in totaal 29 uur), maar dat mag niet, want we hebben er immers zelf voor gekozen om hier op vakantie te gaan. Bovendien zijn we de reis, nu we er eenmaal zijn, alweer lang vergeten!

Laten wij maar bij het begin beginnen. Donderdagochtend vertrokken wij met de auto naar Brussel, om daar het vliegtuig naar Madrid te nemen. In deze Spaanse hoofdstad moesten wij 6,5 uur wachten op de vlucht naar Lima. De tijd moest gedood worden, want o wat ging deze tijd langzaam. Veel te dure tassen bekijken en rondneuzen in parfumwinkels zijn niet aan ons besteed, dus moest er ander tijdverdrijf gezocht worden. Het vliegveld bestaat uit meerdere gebouwen die verbonden zijn met een metro zonder bestuurder en hier hebben wij dan ook een rondje mee gemaakt. Het gevolg was dat wij een paar keer extra langs de beveiliging moesten en het hele ritueel (riemen af, schoenen uit, laptop uit de tas etc) wel konden dromen. De rest van de tijd hebben wij gedood met het zoeken van een geocache op de luchthaven (wij doen aan geocaching, een wereldwijd spel waarbij ‘schatten’ verstopt en gezocht moeten worden) en het bekijken van Suzannes collega’s van luchthaven Madrid. De conclusie is dat nergens zo’n leuk uniform wordt gedragen als in Amsterdam.

Na een 12 uur durende vlucht zetten wij vrijdagochtend vermoeid onze eerste voet op Zuid-Amerikaanse bodem. De eerste minuut naar adem snakkend, want de lucht hier is onwijs vochtig. In de taxi naar het hotel vormen wij de eerste indrukken van deze miljoenenstad. Het is grijs, groot, chaotisch en er zijn onwijs veel (toeterende) auto’s. Lima is een grijze stad en dat wordt ons duidelijk op de eerste dag tijdens een rondleiding door Huaca Puellana, opgravingen van de stad Lima in zijn eerste jaren (in 400 na Christus). De gids vertelde ons dat het in Lima het hele jaar door hetzelfde weer is. Men kent hier geen seizoenen en het hele jaar regent het niet en schijnt de zon ook (bijna) niet. Op haar 12e zag zij, tijdens een vakantie buiten de stad, voor het eerst regen. Iets wat wij ons helemaal niet voor kunnen stellen!

De onwijs lange eerste dag (die donderdagochtend 7.30 NL tijd begon en zaterdagochtend 4.00 NL tijd eindigde) hebben wij op een spectaculaire manier afgesloten met een bezoek aan El Circuito del Agua. Een park met immens grote fonteinen die een watershow geven met licht en geluid. Een spektakel waar vooral Peruaanse gezinnen, maar ook wij onze ogen uitkeken.

Vandaag (zaterdag) was onze tweede en tevens laatste dag in Lima. Met een bezoek aan het historische centrum kwam definitief het besef dat wij in Zuid-Amerika zijn. We keken onze ogen uit op de gigantische pleinen met grote koloniale gebouwen en op de lokale markt. Het beeld wat wij ons van de markt had voorgesteld bleek nog te netjes met wat wij hier aantroffen. Stapels cavia’s die in onze ogen opengereten en plat gewalst zijn en soep waarin de gebitten van varkens dreven. Wij hebben deze maaltijd even over geslagen! Een ander indrukwekkende bezoek was de rondleiding door het Monasterio de San Francisco, een mooi klooster waar wij onze ogen uitkeken in de graftombes. Sinds de bouw van het klooster zijn hier 70.000 monniken begraven en hiervan zijn de botten gesorteerd en in 5 meter diepe gaten gelegd . Zo gebeurde het dus dat wij in een put keken waar duizenden schedels ons mooi gesorteerd aan keken. Terwijl wij in de catacombe onder de kerk liepen, vond er boven ons een kerkdienst plaats. In volle borst zong men ‘glory glory hallelujah’ terwijl wij naar de stapels beenderen keken. Een moment om stil van te worden…

Het woord indrukwekkend is al meerdere keren gebruikt en geldt ook voor het volgende. Met een toeristenbusje zijn wij naar de 500 meter hoge berg midden in de stad gereden. Het vroeg wat van ons geduld, want wij waren de eerste in de bus en men had ons niet verteld dat de bus pas ging rijden wanneer deze vol was. Het duurde uiteindelijk ruim een uur voordat er genoeg mensen van de straat waren gesleept en het busje vol was. Aangezien de berg midden in de sloppenwijk Rimac ligt, kregen wij een heel ander beeld van de stad. Terwijl de bus de steile weg omhoog sloop, stonden wij doodsangsten uit. Niet vanwege de sloppenwijk, maar vanwege de steile helling, de smalle wegen, het gepruttel van de bus en het gebrek aan een stevige vangrail langs te weg. (Moeders, dit hadden jullie waarschijnlijk niet willen weten). Vanaf de berg realiseerde wij ons pas hoe groot de stad is. Er was bebouwing zo ver we konden kijken en dit waren voornamelijk simpele huizen, zonder voorzieningen en slechts één deel van de stad heeft hoogbouw.

Er komt een eind aan ons bezoek aan Lima en morgen zullen wij verder reizen.

Adiós!