Dit is het echte Peru!

“Zijn jullie Suzanne en Reinier voor de Colca Canyon tour?” Ja dat klopt, wij hebben een driedaagse tour geboekt naar de kloof die twee keer zo diep is als de Grand Canyon. “Wow, maar jullie zijn er jong voor een privé tour.” Stom verbaasd kijken wij naar de gids en chauffeur die voor ons staan. Wij dachten met een toeristenbusje te gaan, maar blijken een privé tour te hebben. Met toch wel een beetje een gênant gevoel voor deze luxe, stappen wij in de auto en rijden Arequipa uit.

In Arequipa hadden wij één dag te besteden en die dag hebben wij vooral doorgebracht in het oude centrum. Al snel weten we dat iedereen gelijk had, dit is de mooiste stad die wij tot nu toe hebben gezien in Peru en waarschijnlijk ook gaan zien. Ieder dorp en stad heeft een Plaza de Armas, dus Arequipa natuurlijk ook. Sierlijke gebouwen omringen het plein en hebben allemaal een witte kleur die afkomstig is van stenen van omliggende vulkanen. In de stad hangt een levendige sfeer en bovendien voelt het erg prettig. Wat ook erg fijn is, zijn de vele leuke restaurantjes die wij in de afgelopen dagen erg gemist hebben en hier wel zijn. Dit moesten wij natuurlijk uitproberen, dus terwijl Reinier een ‘veilige’ pizza bestelde, koos Suzanne voor het lokale gerecht ceviche (rauwe vis gemarineerd in limoensaus). De ober keek verbaasd bij deze keuze en was vervolgens nog verbaasder dat na een half uur het bord ook daadwerkelijk leeg was. “Wow, jij houdt blijkbaar van pittig eten!” Goed gekruid was het eten zeker. Er moest een zakdoekje aan te pas komen om de tranen en loopneus weg te vegen, maar het was onwijs lekker! Natuurlijk hebben wij in de stad niet alleen maar gegeten, want de must-see’s mochten niet ontbreken. Midden in het centrum staat een klooster, wat eigenlijk een stad in de stad genoemd kan worden. Het kloostercomplex bestaat uit kleurrijke straatjes met kloostercellen (de woonruimtes van de nonnen) en mooie binnenplaatsjes waarvan sommige delen dateren uit 1580. De stad wordt al jaren (en nog steeds) geteisterd door aardbevingen en in het klooster zijn veel renovaties uitgevoerd, waardoor oud en nieuwbouw het tot een erg mooi geheel maken.

In de auto naar de Colca Canyon kijken we vol verwondering naar buiten. Je bent niet zomaar bij de kloof, maar moet daarvoor 6 uur rijden (over deels niet geasfalteerde wegen) en moet een hoogvlakte over van bijna 5 kilometer. Terwijl de gids praat, praat en nog meer praat (leuk een privé gids…) rijden we eerst door de sloppenwijken van de stad, langs vulkanen en vervolgens over de hoogvlakte. Deze hoogvlakte voelt best wel vreemd, want we zijn op ruim 4 kilometer hoogte, maar doordat het relatief vlak is voelt het niet zo. Wanneer je dit wel merkt is na het uitstappen van de auto. Tijdens een sanitaire stop drinken we een kopje coca thee, deze thee die gemaakt is van coca bladeren schijnt hoogteziekte te voorkomen. Echt last van hoogteziekte krijgen we gelukkig niet, maar we merken het wel dat we op grote hoogte bevinden door hoofdpijn en zwaar ademhalen. Zolang je zit gaat het wel, maar het opstaan en lopen moet rustig gebeuren. We rijden door een National Park, die naast de vogels bekend staat om de vele vicuña’s (het kleinere zusje van de alpaca), alpaca’s en natuurlijk ook lama’s. In dit park is het verbazingwekkend groen, maar wanneer we nog verder stijgen en het hoogtepunt van onze reis bereiken (4910 meter), is het helemaal kaal. Met een bonkend hard, kloppend hoofd en zware ademhaling kijken we naar de besneeuwde toppen en het levenloze landschap. Na een lange rit arriveren we in een gezellig hotel, waar een Peruaans buffet op ons staat te wachten. We proeven zacht alpacavlees, eten quinoa, proberen zoete aardappel chips en vullen onze buik met allerlei lokale lekkernijen. Dit dorpje, waar de tijd heeft stil gestaan, voelt als het echte Peru. Vrouwen lopen in kleurrijke kledij door het dorp en dragen een kind of hun oogst op de rug. Tijdens de rit naar de hotsprings kijken wij naar de stenen muren die ooit een huis vormden, maar waar nu tegen de muur met behulp van een golfplaat een primitieve slaapplaats is gevormd. Hier wil toch niemand wonen, zou je denken. De hotspring is erg primitief en kan beter een poedelbad genoemd worden. Het voelt een beetje gênant dat onze gids en chauffeur op een stoeltje zitten te wachten totdat wij klaar zijn, maar we hebben even lekker gebadderd in het warme water. Met een bonkend hoofd vallen we ’s avonds in slaap. Allebei in een eigen bed, niet omdat we ruzie hebben, maar omdat het tweepersoonsbed zo smal en kort is, dat wij besluiten het tweede bed in de kamer ook te gebruiken.

De tweede dag in de Colca Canyon begint weer vroeg. Ook nu staat er weer een lange hobbelige onverharde weg op het programma. Vanaf het begin van de kloof rijden we naar Cruz del Condor, een toeristische plek waar iedere ochtend de condors uit hun slaapplaats komen om op een sierlijke manier door de kloof te vliegen. Condors zijn één van de grootste vogels op aard en hebben een spanwijdte van drie meter. Het is dus erg indrukwekkend om deze vogels te zien zweven boven een diepe kloof. Vervolgens gaat de rit verder naar Cabanaconde, een dorp wat nog primitiever en traditioneler is dan het dorp van de vorige dag. Halverwege gaat de chauffeur met onze bagage verder en starten wij een wandeling naar het dorp. We wandelen op 3800 meter hoogte op smalle paadjes langs de diepe kloof en genieten van de mooie uitzichten.
Gedurende de tocht met de gids vertelt hij honderduit over de cultuur en natuur van Peru. Terwijl hij huisjes aanwijst op 6 km hoogte, vertelt hij hoe de bewoners eenmaal per jaar afdalen naar het dorp om daar ruilhandel uit te voeren. In de dorpen in de Colca Canyon heeft men geen elektriciteit en watervoorziening. De dorpen zijn zo afgelegen dat de regering ze niet erkent en de bewoners dus ook geen belasting betalen en overheidsvoorzieningen kunnen gebruiken. Ook in de iets welvarendere dorpen hier in de regio gebeuren rare dingen. Wanneer je bijvoorbeeld een beroep doet op de politie, zal deze je alleen helpen wanneer je geld geeft voor benzine. Voor ons onbegrijpelijk, maar zo zijn er andersom ook rariteiten. De gids heeft een verklaring waarom de Nederlanders zo lang zijn en de Peruanen niet. Aangezien wij onder zeeniveau wonen, moeten wij lang zijn om ons hoofd boven water te houden. Hij is erg gefascineerd door het leven onder zeeniveau en wil niet geloven dat wij er in het dagelijks leven nauwelijks iets van merken dat we laag wonen.

De tour in de Colca vallei eindigde vandaag (zaterdag) met een rit naar onze volgende bestemming, Puno. Deze type-geit, zoals ik (Suzanne) inmiddels al door Reinier genoemd word, gaat nu stoppen met typen, want deze blog is weer veel te lang geworden.

Tot schrijfs!

Adiós!
Reinier en Suzanne