De blogs worden steeds langer en daarom voor vandaag het voornemen om het iets korter te houden. Dat wil absoluut niet zeggen dat we weinig hebben meegemaakt. We hebben afscheid genomen van Bolivia, zijn bestolen op (waarschijnlijk) het vliegveld, hebben geschaatst in Peru en hebben sneeuw gezien!

De vorige blog eindigde bij onze aankomst in Sucre, waar wij welgeteld één hele dag te besteden hadden. Sucre is de wettelijke hoofdstad van Bolivia, maar alles gebeurd in La Paz. Eigenlijk is Sucre dus vergelijkbaar met Amsterdam; erg mooi en groot, maar nauwelijks van belang voor het land. Tussen de buien door hebben wij rondgewandeld door het oude centrum van de stad. Deze stad wordt de best bewaarde Spaanse koloniale stad in Zuid Amerika genoemd en is dus een stuk mooier dan de andere steden in Bolivia. Na het bezoeken van de markt (met heel veel aardappels), een stadspark met een mini versie van de Franse Eiffeltoren en natuurlijk weer het grote plein, kwamen wij tot een prettige conclusie. In Sucre wemelt het van de leuke restaurants. In heel Bolivia, voor zover wij dat gezien hebben, zijn voornamelijk pizzeria’s aanwezig. Wanneer we bij een regulier restaurant naar binnen gingen om eindelijk eens iets anders te eten dan pizza, zien we één ding als we de menukaart open slaan; pizza, pizza en nog meer pizza. Om multicultureel te blijven en te genieten van lekker eten, aten we in Sucre een geweldige Mexicaanse schotel bij een Nederlands restaurant en crêpes bij een Franse patisserie.

Omdat wij een ellendig lange busreis van Sucre (midden Bolivia) naar Cuzco (midden Peru) niet zagen zitten, hadden wij ervoor gekozen het vliegtuig te nemen. Een directe vlucht was niet mogelijk, dus vlogen wij dinsdag van Sucre naar La Paz. Na een vertraging van anderhalf uur (dit schijnt hier normaal te zijn) en een vlucht van 40 minuten, hadden wij een vrije middag in La Paz. Het voelde even als thuiskomen, want dit hotel en deze stad waren ons bekend. Er was echter een groot verschil met ons vorige bezoek; toen was het zonnig en warm, nu was het regenachtig en erg koud. Op het vliegveld, die hoger ligt dan het centrum, langs zelfs een laag sneeuw! Nadat wij met een kop warme chocolademelk zijn opgewarmd, hebben we nog een keer genoten van de grootste markt die we ooit hebben gezien. La Paz is en blijft (ook als het regent) één grote markt! Kramen vol met metershoge zakken met gekleurde confetti, winkels die veters verkopen in alle kleuren en maten en een straat met alleen maar schuurpapierkraampjes.

Hierbij kwam een eind aan het hoofdstuk ‘Bolivia’. Een land waar de vrouwen een bolhoed dragen, een kleurrijke draagzak op hun rug hebben en het haar gevlochten is. Onderaan deze (soms neppe) vlechten hangen draadjes, die doen lijken op de kwasten van gordijnen. Bolivia is ook het land waar wij vele vrienden hebben gemaakt. Op straat probeert iedereen aandacht te trekken door “Hola amigos!” te roepen. Vrienden maken gaat hier sneller dan op Facebook!

Woensdag vlogen we vanaf ’s werelds hoogste internationale vliegveld terug naar Peru. Het was een korte vlucht over besneeuwd Peru, waarbij de steward net genoeg tijd had om tussen opstijgen en landen één keer met zijn drinkwagentje door het vliegtuig te rennen. In het vliegtuig zaten ongeveer 25 mensen, dus dat ging precies! Bij aankomst in Cuzco hebben wij ervaren hoe fijn het is om met een klein vliegtuig te reizen. Slechts 10 mensen stapte uit in Cuzco (de rest bleef zitten om door te vliegen) en bij de bagageband was de bagage er eerder dan dat wij er waren. Al snel kwamen wij tot de conclusie dat Suzanne’s tas niet op de band lag. Iedereen zal dit gevoel herkennen, je hart gaat altijd sneller kloppen als je bagage niet lijkt te komen. Geen probleem, het vliegtuig stond er nog, dus met een beschrijving van de tas, liep een medewerker even terug naar het vliegtuig om in het bagageruim te zoeken. En ja hoor, ze waren vergeten Suzanne’s tas uit het vliegtuig te halen. Dit was een hele opluchting.

Eenmaal in het hotel in Cuzco stond ons een nare verassing te wachten. Bolivia is het meest achtergebleven land van Zuid-Amerika, maar dat heeft ons nooit in vervelende situaties gebracht. Op de laatste momenten op Boliviaanse bodem, is Reiniers bagage gecontroleerd, zo bleek toen hij zijn tas open maakte in het hotel. Hij trof een grote chaos aan, alle netjes opgevouwen kleding was in zijn tas gepropt. Nog vervelender was dat hij opmerkte iets te missen. De Boliviaanse Lonely Planet, de reisgids die onze houvast was tijdens de reis was weg! Blijkbaar is deze gids veel waard en wilde de persoon die deze uit de tas heeft gehaald (en zelf waarschijnlijk geen Engels spreekt), graag zelf op reis. Wij gaan in Nederland weer een nieuwe kopen, want een mooie reisgids in de kast is een belangrijk souvenir.

In Peru is Cuzco de stad die het meest bezocht wordt door toeristen. Het is een kunst om even door alle toeristenwinkels, reisorganisaties en toeristenrestaurants heen te kijken, maar daarachter schuilt een erg mooie stad. Leuke straatjes (wel erg steil overigens) en mooie gebouwen vormen een prettige stad. In heel Peru vonden wij al verwijzingen naar de eerste inwoners van deze regio; de Inca’s. Hier in Cuzco komt het Incarijk en daarmee ons bezoek aan Machu Picchu voor ons letterlijk en figuurlijk steeds dichterbij. Cuzco was een heilige stad voor de Inca’s en was de hoofdstad van het rijk. Het is dan ook niet vreemd dat hier nog veel verwijzingen zijn naar de Inca’s en dat maakt de straatjes hier erg mooi. De keien op de grond zorgen voor een authentiek karakter, maar laten ons tijdens een regenbui schaatsen over de straten.

Tot zo ver een update uit Peru. Morgen vertrekken wij naar Machu Picchu, de enige Inca-stad die nooit is verwoest en daarna zit onze reis er alweer op. De internetverbinding staat het niet toe om foto’s te plaatsen bij dit bericht, dus die houden jullie te goed in ons fotoboek!