Arm, maar wel gelukkig
Door: Suzanne en Reinier
Blijf op de hoogte en volg Suzanne en Reinier
08 Oktober 2014 | Peru, Arequipa
“De duizenden vogels laten regelmatig een poepje vallen, het is dus verstandig om een pet op te doen,” vertelt de gids op de boot naar Islas Ballestas. “Dit brengt echter wel geluk, dus we zullen zien wie vandaag de gelukkige is.” Voordat we laten weten of wij gelukkig zijn, eerst nog het vervolg van waar de vorige blog stopte.
Zondagochtend hebben wij de grote stad Lima verlaten en de bus gepakt naar Huacachina. Eenmaal in dit oase-dorp, begrepen wij waar de uitdrukking ‘een oase aan rust’ vandaan komt. Wat een heerlijke rust in vergelijking met de grijze, grauwe Peruaanse hoofdstad. Natuurlijk moesten we de duinen in en even voelden we ons een klein kind in een speelgoedwinkel. Deze zandbak is groot! Terwijl de zon op ons hoofd scheen, klimmen we omhoog. Een hele klus, want twee stappen omhoog betekent ook eentje naar beneden glijden. Des te hoger we klommen, des te gaver het uitzicht werd. Een onwerkelijk landschap van bergen zand met af en toe een plukje groen is de beloning van de beklimming. De rest van de tijd brachten wij door bij het zwembad van het hotel. Terwijl wij uitzicht hadden op ploeterende sandboarders/skiërs en in de verte het geluid van brullende duinbuggy’s horen, kwamen wij tot rust.
De volgende ochtend moesten wij (alweer) vroeg uit de veren om met een speedboot de Islas Ballestaseilanden te bezoeken. Deze eilanden zijn een kleinere versie van de Galápagoseilanden en worden ook wel de Galápagos van de armen genoemd. Het ging nog bijna mis, omdat het busjes ons was vergeten op te halen. Door adequaat optreden van de receptioniste en het sturen van een taxi, kwamen wij toch nog op tijd bij de boot. We voeren naar een geoglyf, een tekening van 150 bij 50 meter op een rots aan de kust. Het blijft een raadsel, want wie heeft deze tekening gemaakt en waarom? Eenmaal bij de eilanden wemelde het van de dieren. Pelikanen vlogen in mooie v-vormen vlak over het water, dolfijnen zwommen rond onze boot, pinguïns doken van de rotsen het water in en we zagen jonge zeeleeuwen zogen bij hun moeder. We waanden ons in een natuurfilm en wisten niet waar we kijken moesten. Het wemelde van de vogels, met name een meeuwsoort, die hier in groepen van duizenden vogels leven. Het is dan ook niet vreemd dat rotsen wit zijn gekleurd door alle vogelpoep, hier guano genaamd. Eens in de paar jaar wordt de laag guano van de eilanden geschept en verkocht als mest. De guano van deze eilanden is erg populair, vanwege de hoge concentratie fosfaten en nitraat. Als er duizenden vogels boven je hoofd vliegen, is het niet gek als het uitwerpselen regent. Reinier, die als één van de weinig mensen op de boot zijn capuchon op had gedaan, was de gelukkige en werd op zijn been, hoofd en schouder onder gesproeid. En jullie raden het al, hij voelde zich erg gelukkig!
Na een korte bustocht van Ica naar Nazca en als tussenstop een overnachting in die stad, stond er gisteren (dinsdag) een hele lange bustocht naar het zuiden op de planning. De busstations werden steeds leuker, want in Lima waren er nog vliegveldachtige taferelen, in Nazca bestond het busstation uit een hutje met een bladerdak. Voor de 9 uur durende rit bleek voor ons een verassing te zijn geregeld, we waren namelijk overgeboekt naar de eerste klas. Wij zaten dus op ruime leren stoelen met een tv scherm voor onze neus. Veder was nog heel veel gelijk aan de andere ritten, toen wij tweede klasse reisden. Er was een oorverdovende piep als de bus te hard rijdt (vaak), de bemanning spreekt alleen Spaans (best raar voor een toeristenbus) en dan niet te vergeten de beveiligingscontrole voordat de passagiers de bus in mogen. Dit laatste is slechts een formaliteit, want bij iedereen gaat de detector af (muntgeld in broekzak, riem, apparatuur in de tas etc). Steeds knijpt de beveiliger een oogje toe, knikt en laat iedereen doorlopen. Terwijl de bus door een geweldig landschap reed, kregen wij een maaltijd; Koude droge rijst met rauwe koude patat met Inka kola. Inka kola is lokale cola, die ruikt naar kauwgumballen en verassend lekker is. Dat vinden de Peruanen ook, want ze drinken het de hele dag door. Sowieso hebben ze rare eetgewoontes, want de zoetekauwen eten de hele dag door ijsjes en taart. Maar goed, weer terug naar de bustocht. De eerste vier uur van de tocht keken wij onze ogen uit naar het onbewoonbare landschap om ons heen. We weten niet goed hoe dit heet, maar het is een mengsel van rotsen, gruis en zand. Het ene moment grote vlaktes en vervolgens weer ruwe hoge bergen. Helaas werd het al snel donker en nadat wij de zon zagen zakken in de Stille Oceaan, was er niets meer te zien. Na urenlang haarspeldbochten te hebben gereden en buiten geen lichtjes te zien waren, arriveren we na 11 uur rijden in de bewoonde wereld. Het werd duidelijk dat het middenin de nacht moeilijk is om de weg te vinden op de onverlichte kale wegen, want de buschauffeur had erg veel moeite om het busstation te vinden. Uiteindelijk lagen wij tegen twee uur gesloopt in een hotel in Arequipa. Deze stad schijnt erg mooi te zijn en dat gaan wij met onze eigen ogen ervaren.
Zondagochtend hebben wij de grote stad Lima verlaten en de bus gepakt naar Huacachina. Eenmaal in dit oase-dorp, begrepen wij waar de uitdrukking ‘een oase aan rust’ vandaan komt. Wat een heerlijke rust in vergelijking met de grijze, grauwe Peruaanse hoofdstad. Natuurlijk moesten we de duinen in en even voelden we ons een klein kind in een speelgoedwinkel. Deze zandbak is groot! Terwijl de zon op ons hoofd scheen, klimmen we omhoog. Een hele klus, want twee stappen omhoog betekent ook eentje naar beneden glijden. Des te hoger we klommen, des te gaver het uitzicht werd. Een onwerkelijk landschap van bergen zand met af en toe een plukje groen is de beloning van de beklimming. De rest van de tijd brachten wij door bij het zwembad van het hotel. Terwijl wij uitzicht hadden op ploeterende sandboarders/skiërs en in de verte het geluid van brullende duinbuggy’s horen, kwamen wij tot rust.
De volgende ochtend moesten wij (alweer) vroeg uit de veren om met een speedboot de Islas Ballestaseilanden te bezoeken. Deze eilanden zijn een kleinere versie van de Galápagoseilanden en worden ook wel de Galápagos van de armen genoemd. Het ging nog bijna mis, omdat het busjes ons was vergeten op te halen. Door adequaat optreden van de receptioniste en het sturen van een taxi, kwamen wij toch nog op tijd bij de boot. We voeren naar een geoglyf, een tekening van 150 bij 50 meter op een rots aan de kust. Het blijft een raadsel, want wie heeft deze tekening gemaakt en waarom? Eenmaal bij de eilanden wemelde het van de dieren. Pelikanen vlogen in mooie v-vormen vlak over het water, dolfijnen zwommen rond onze boot, pinguïns doken van de rotsen het water in en we zagen jonge zeeleeuwen zogen bij hun moeder. We waanden ons in een natuurfilm en wisten niet waar we kijken moesten. Het wemelde van de vogels, met name een meeuwsoort, die hier in groepen van duizenden vogels leven. Het is dan ook niet vreemd dat rotsen wit zijn gekleurd door alle vogelpoep, hier guano genaamd. Eens in de paar jaar wordt de laag guano van de eilanden geschept en verkocht als mest. De guano van deze eilanden is erg populair, vanwege de hoge concentratie fosfaten en nitraat. Als er duizenden vogels boven je hoofd vliegen, is het niet gek als het uitwerpselen regent. Reinier, die als één van de weinig mensen op de boot zijn capuchon op had gedaan, was de gelukkige en werd op zijn been, hoofd en schouder onder gesproeid. En jullie raden het al, hij voelde zich erg gelukkig!
Na een korte bustocht van Ica naar Nazca en als tussenstop een overnachting in die stad, stond er gisteren (dinsdag) een hele lange bustocht naar het zuiden op de planning. De busstations werden steeds leuker, want in Lima waren er nog vliegveldachtige taferelen, in Nazca bestond het busstation uit een hutje met een bladerdak. Voor de 9 uur durende rit bleek voor ons een verassing te zijn geregeld, we waren namelijk overgeboekt naar de eerste klas. Wij zaten dus op ruime leren stoelen met een tv scherm voor onze neus. Veder was nog heel veel gelijk aan de andere ritten, toen wij tweede klasse reisden. Er was een oorverdovende piep als de bus te hard rijdt (vaak), de bemanning spreekt alleen Spaans (best raar voor een toeristenbus) en dan niet te vergeten de beveiligingscontrole voordat de passagiers de bus in mogen. Dit laatste is slechts een formaliteit, want bij iedereen gaat de detector af (muntgeld in broekzak, riem, apparatuur in de tas etc). Steeds knijpt de beveiliger een oogje toe, knikt en laat iedereen doorlopen. Terwijl de bus door een geweldig landschap reed, kregen wij een maaltijd; Koude droge rijst met rauwe koude patat met Inka kola. Inka kola is lokale cola, die ruikt naar kauwgumballen en verassend lekker is. Dat vinden de Peruanen ook, want ze drinken het de hele dag door. Sowieso hebben ze rare eetgewoontes, want de zoetekauwen eten de hele dag door ijsjes en taart. Maar goed, weer terug naar de bustocht. De eerste vier uur van de tocht keken wij onze ogen uit naar het onbewoonbare landschap om ons heen. We weten niet goed hoe dit heet, maar het is een mengsel van rotsen, gruis en zand. Het ene moment grote vlaktes en vervolgens weer ruwe hoge bergen. Helaas werd het al snel donker en nadat wij de zon zagen zakken in de Stille Oceaan, was er niets meer te zien. Na urenlang haarspeldbochten te hebben gereden en buiten geen lichtjes te zien waren, arriveren we na 11 uur rijden in de bewoonde wereld. Het werd duidelijk dat het middenin de nacht moeilijk is om de weg te vinden op de onverlichte kale wegen, want de buschauffeur had erg veel moeite om het busstation te vinden. Uiteindelijk lagen wij tegen twee uur gesloopt in een hotel in Arequipa. Deze stad schijnt erg mooi te zijn en dat gaan wij met onze eigen ogen ervaren.
-
08 Oktober 2014 - 22:25
Conny:
Hallo Suzanne en Reinier
Wat boeiend en ontzettend leuk om jullie reisverslagen te lezen, mijn complimenten aan
Ik denk Suzanne ;) voor deze verslagen het leest alsof ik er zelf bij ben :)
Denk ook dat het fantastisch is wat juliie al hebben gezien en nog gaan zien en mee maken.
Ik wens jullie nog een super fijne vakantie toe, geniet er van en veel plezier.
Groetjes, Conny Stoffer -
09 Oktober 2014 - 13:45
Ed Pfann:
Hoi Suzanne en Reinier.
Leuk wat je beschrijft van de omgeving en het avontuur dat je tot heden meemaakt.
Lijkt mij erg mooi en spannend.
Veel plezier en ik lees graag je dagboek verhalen.
groetjes Beitske en Ed -
09 Oktober 2014 - 15:47
Jacco:
Heel leuk geschreven inderdaad! En mooie dingen meegemaakt. Geniet ervan en hopelijk snel weer een blog -
09 Oktober 2014 - 16:55
Jan En Mary.:
Lieve Reinier en Suzanne,
Wat een leuke en spannende verhalen,hopen dat het vogelpoep voor jullie beiden geluk brengt.
Het is wel een hele mooie reis.met veel ervaringen wat jullie opdoen.
Geniet nog, en we blijven op de hoogte. Veel liefs van ons, we denken elke dag aan jullie. -
11 Oktober 2014 - 20:00
Roel En Anneke:
Zo heb nu eens even jullie verhalen gelezen. Wij komen net uit Spanje, waar wij bijna 5 weken zijn geweest.
Maar jullie maken heel wat mee, maar goed dat jullie jong zijn, dan kan je het allemaal nog aan.
Lijkt me wel leuk als de dolfijnen om je heen zwemmen en dan al die vogels. Nou wij hopen dat alles goed mag gaan en genieten jullie maar lekker. Groetjes van Roel en Anneke en speciaal voor Reinier een dikke kus van zijn tante X
-
12 Oktober 2014 - 22:30
Ettina En Nienus:
Wat een pracht, zeg; we worden er stil van! De foto's spreken voor zich en de 'rotstekening' is werkelijk fascinerend! Jullie moeten er wel veel voor over hebben (11 uur in zo'n bus hobbelen) maar jullie krijgen er toch wel echt veel voor terug. En de poepspatten op diverse ledematen van Reinier beloven ongetwijfeld nog veel voor de komende tijd. We zijn benieuwd!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
