Poffertje!

Eelt op mijn knieën van het geknield poetsen van het zwembad, kleding die iets strakker zit dan voor de zomer, ‘poffertje’ gebruiken als scheldwoord en overal op straat padden zien. Nu, ruim twee weken thuis, loop ik de hele dag tegen ‘restverschijnselen’ van mijn Franse vakantiewerk aan:

Het is zondagmiddag en alsof er nooit een zomervakantie is geweest, ben ik de hele middag in de sporthal te vinden voor een oefenwedstrijd tegen BV Almere. In tegenstelling tot mijn verwachting, ging het niet eens zo slecht. Natuurlijk was mijn conditie nog niet op peil en moesten mijn arm en schouder wennen aan alle harde slagen. Toen het in de derde set van mijn single niet zo goed ging, riep ik: Poffertje! Acht weken lang heb ik mij in gehouden en mijzelf aangeleerd om ‘poffertje’ te gebruiken in plaats van allerlei niet-nette woorden. Nu, krap twee weken thuis, zit dat er nog helemaal ingebakken en dat vind ik eigenlijk best knap van mijzelf!

Wanneer ik op een veel te vroeg tijdstip in het donker naar het station fiets, zigzag ik onbewust over straat. Iets in mijn hoofd zegt dat ik niet over de ‘dingen’ heen moet rijden, want misschien is het wel een pad! Nu weet is heus wel dat er bladeren op straat liggen, maar in mijn hoofd zit nog de voorzichtigheid van de camping. Daar moesten wij ’s avonds hink-stap-springen over de padden die graag op de paden naar het sanitairgebouw zaten. In het donker waren deze beesten, van ongeveer 10 centimeter groot, moeilijk te zien en waren ze lastig te onderscheiden van de bladeren die ook op het pad lagen. Toppunt was die avond toen ik vergeten was het zwembad te sluiten en in het donker de ketting probeerde dicht te doen. Ik was heel geconcentreerd het slot aan het knopen, toen ik naast mij ‘plof’ hoorde. Snel draaide ik mij om en zag naast mijn voet een enorme pad zitten. Ik keek verder en zag dat ik omringd was door vier grote padden. Nog nooit heb ik zo snel het zwembad gesloten! Sindsdien liep ik extra voorzichtig langs het zwembad naar het sanitairgebouw, een geplette pad onder mijn slipper levert immers zoveel troep op!

Tot zover mijn psychische restverschijnselen, maar dit is niet alles, want ook mijn lichaam is voorzien van Frankrijkherinneringen. Doordat wij iedere dag op onze knieën zaten om de randen van het zwembad te poetsen en om onkruid tussen de tegels vandaan te halen, zijn mijn knieën van een laagje eelt voorzien. Wanneer ik op school mijn schoenen uit moet doen, waarschuw ik mijn medestudenten voor mijn ‘Frankrijkvoeten’. Door het vele lopen op slippers en blote voeten, waren mijn voeten aan het eind van de zomer blijvend vies en kapot en dat is nog steeds niet helemaal hersteld.

Waar ik in de eerste paar zomers steeds een paar kilo lichter terugkwam in Nederland, is het de laatste zomers juist andersom. Door het tillen van de tafels en de twintig kilo zware flacons heb ik enorme spierballen gekweekt. Daarnaast hebben de lekkere taarten, toetjes en ander eten hun tol geëist en heb ik gisteren mijn kledingkast moeten uitruimen.

Jullie denken vast; ‘Wat zeurt die Suzanne nou, ze is net twee weken thuis!’ Maar zo voelt het helemaal niet…… Na een paar dagen slapen, heel erg lui doen, ontwenningsverschijnselen, wennen aan de rust en het nietsdoen, begon al heel snel weer het normale leven met studie, badminton en vrienden en familie in Nederland. Erben Wennemars en Saar Koningsberger zijn op tv alsof er niets is gebeurd, maar een paar weken geleden waren ze aan het genieten van de Franse zon in de Gers. De camping, de paquito met de band, de speurtochten, de wandelingen naar Montesquiou en niet te vergeten alle geweldige mensen, het lijkt alweer zo lang geleden!