Ongemakkelijke momenten als 'soedoe'
Door: Suzanne
Blijf op de hoogte en volg Suzanne en Reinier
14 December 2011 | Sri Lanka, Colombo
“Misschien een liedje van Acda en de Munnik, die met de zonnestralen, wat is de tekst ook alweer? Of een liedje van Guus Meeuwis of Nick en Simon. Kedengedeng of hoe gaat ook alweer dat liedje over die nacht en een fles wijn op de grond?” Het is woensdagochtend en dit is de dag waar al lang naaruit werd gekeken. Er wordt een ceremonie gehouden ter gelegenheid van de komende vakantie en ons afscheid. De afgelopen dagen is de spanning gestegen en met het ontbijt zagen alle gezichten strak van de zenuwen. Terwijl wij een Nederlandse fruitcrumble aan het bakken zijn, zien we buiten een hoop stress. Iedereen, jongens en personeel, rent heen en weer en wij beginnen ons toch wel een beetje ongemakkelijk te voelen. De administratief medewerkster veegt voor de derde keer dezelfde vloer, de muziekinstallatie wordt getest door de speciaal gekomen keyboardspeler, de nannys hebben hun mooiste sari aan en hebben in de tuin bosjes bloemen geplukt. Vlak voor de start, terwijl wij ons al ongemakkelijk voelen, wordt ons meegedeeld dat in het programma ook een liedje van ons wordt verwacht. We proberen ons de teksten te herinneren, maar komen er niet uit. Dan maar het kinderliedje “In de maneschijn (klom ik op een trappetje naar het maangordijn…. )” en snel repeteren we het liedje. Op dat moment valt de stroom uit, maar wordt er een generator geregeld en we kunnen starten met de ceremonie. “Gelukkig Sashi, een Engels sprekende jongen, praat het feest aan elkaar”, denk ik. Hij begint een heel verhaal in het Singalees en ik verwacht dat daarna de Engelse vertaling gaat komen. Maar nee, het is een Singalese ceremonie en de spreektaal is Singalees. Dat mag de pret niet drukken, er is een urenlang programma van Singalese liedjes, verhaaltjes, toneelstukjes en speeches. Wanneer jongens opkomen in een damesjurk en met heel veel make-up, lijkt het er even op dat ik een blijvende lachbui krijg, maar dat blijft gelukkig uit. De zaal is goed gevuld met jongens en personeelsleden (zelfs degenen die vrij hadden zijn gekomen) en iedereen houdt ons met een schuin oog in de gaten. We krijgen limonade te drinken en blijven voortdurend lachen en klappen om de optredens. Een paar uur later, durft één van de jongens een Engelse speech te doen. Al stotterend en schokkend zegt hij “Thank you madam and sir (de eigenaren). Special thank you for the two visitors, good luck, good life!” gevolgd door een oorverdovend applaus. Deze zin was zo ongeveer het enige wat ik heb verstaan van de uren durende ceremonie, maar het was een ervaring om nooit te vergeten! Dat wij een liedje moesten zingen, bleek een grap, maar wij hadden wel een andere bijdrage. Ons was gevraagd spelletjes te organiseren, wat uiteindelijk niet nodig was omdat de ceremonie de volledige tijd in beslag nam en er geen tijd meer voor onze spellen was. Geen probleem, we hebben in de pauze een korte Nederland-Anne-Suzanne-Quiz gehouden. Heel leuk om te merken dat sommigen echt geen idee hebben waar Nederland ligt (“Op 2 uur vliegen van Sri Lanka toch?” Nee joh, dat is 35 uur vliegen!”), maar de vragen over ons waren beter te beantwoorden. Nadat wij de spelmaterialen hebben uitgedeeld, die we met het gedoneerde geld hebben gekocht, was iedereen nog drukker dan daarvoor. Het viel goed in de smaak! De hele middag was het feest in en rondom het (therapeutische) zwembad. Een gezellige boel, die compleet was toen we appelcrumble uitdeelden en die aan de rand van het zwembad met z’n allen hebben gegeten.
Na het feest van woensdag zijn de dagen heel vreemd verlopen. De één na de andere jongen ging naar huis. Sommigen hadden een reis van 7 uur voor de boeg, terwijl anderen slechts 20 minuten hoeven te rijden. Iedereen stroomde over met energie, want het is vakantie! Voor ons voelde het wel een beetje vreemd, wij bleven namelijk nog drie dagen op een bijna leeg terrein. Het terrein waar we juist zoveel gezelligheid hadden, altijd vrolijke mensen waren en wij ons erg thuis voelden. Nu was het leeg, saai en stil en bovendien werkte het weer ook niet mee. Maar niet getreurd, want ook wij gaan op vakantie. Het is namelijk tijd voor deel twee van onze reis; een trip door Sri Lanka! Wanneer de school van Hellabeem weer begint (op 2 januari), zullen wij voor een dagje terugkomen om alle vakantieverhalen aan te horen en voorgoed afscheid te nemen van deze bijzondere mensen.
Om de laatste dagen te vullen waren wij zaterdagmiddag uitgenodigd bij één van de nanny’s thuis. Voor ons een mooie gelegenheid om even van het lege terrein af te zijn en om te zien hoe de locals wonen. Terwijl de buurvrouw stiekem over heg kijkt naar die blanke (soedoe) meisjes, worden wij overladen met verse kingkokosnoot, crackers, bananen en thee. De nanny en haar verlegen dochter maken fotos van de soedoes in hun huis en de fotoalbums komen tevoorschijn. “Verdorie,” bedenken wij ons, “De eerste les op school is dat je fotos en een cadeau mee moet nemen als je bij iemand thuis wordt uitgenodigd en beide zijn wij vergeten.” Nog ongemakkelijker wordt het als we niet terug mogen, ze staan erop dat wij blijven eten en de rest van de middag en avond bij hun doorbrengen.
Zondag lieten we een leeg Hellabeem achter ons en vertrokken naar de eerste plaats van onze reis; Tangalla, een plaatsje aan de zuidkust, waar Sameera, de fysiotherapeut waar wij vijf weken mee samen hebben gewerkt bij Hellabeem, woont. Een bezoekje aan zijn huis, werd een hele belevenis. We moesten de bus nemen naar “Welicatta’, maar geen enkele buschauffeur op het enorme busstation had daarvan gehoord. Na 50 minuten zoeken en meerdere keren in een bus te zijn gestapt, welke volgens locals of de busschauffeur, de goede bus bleek te zijn, werd ons steeds weer aangeraden om een andere bus te nemen. Uiteindelijk hebben we Sameera gebeld, die ons vertelde dat de het plaatsje ‘Beliatta’ heet en dus niet ’Welicatta’, zoals wij in eerste instantie hadden verstaan. In de bus keek men vreemd op, iedereen probeerde onopgemerkt stiekem om te kijken naar die twee blanke meiden. De tuktukbestuurder die ons vervolgens van het busstation naar Sameera’s huis reed, wilde ook aan al zijn vrienden laten zien dat er twee blanke meiden in zijn tuktuk zaten. Hij toeterde naar iedereen, wees naar ons en stopte regelmatig om trots te vertellen dat hij ons weg mocht brengen. Bij Sameeras huis werden we ontvangen door de hele familie. Weer werden er foto’s gemaakt (goh, wat zullen wij op veel mobieltjes staan), kwamen nieuwsgierige buren kijken en hebben wij onze ogen uitgekeken over de tuin met limoenbomen, koffieplanten, mango/bananen/jackfruit/woodapplebomen en een oven om stenen te bakken die gebruikt worden voor de verbouwing van het huis.
Dinsdag hebben wij de bus gepakt naar het binnenland, wat een enorme beleving was. Na wekenlang aan de kust te hebben geleefd, gingen we nu naar de bergen, moesten schoenen plus een lange broek en vest aan en regende het voortdurend. De busreis, die volgens omstanders wel zes uur kon duren, werd een grote hel. Toen wij de bus instapte, was deze al redelijk vol, maar deze werd steeds voller. Na ruim 2,5 uur staan, geplet en heen en weer geslingerd te worden, in rare houdingen te worden gedrukt en een groot deel op slechts één been te hebben gestaan door ruimtegebrek, was het gelukkig (veel eerder dan gepland) tijd om over te stappen op de tweede bus. Deze bus kroop over door de bergen over de zigzagwegen en meerdere keren dachten wij dat de oude gammele bus de bergtop niet zou bereiken, maar uiteindelijk bereikten wij Ella. In de regen en tot verbazing van de mensen hier, hebben wij Little Adams Peak beklommen, een wandeling van 4,5 kilometer door theeplantages en langs de krotten waar theearbeiders in wonen. Het toeristenseizoen schijnt hiet begonnen te zijn, maar tijdens de hele wandeling zijn wij bijna geen enkele toerist tegen gekomen. Vanochtend hebben wij een poging gedaan om een hogere berg (Ella Rock) te beklimmen. Na kilometers over het spoor en paden te hebben gelopen, begon het te regenen. De paden werden steeds gladder en wij, ondanks de paraplu, steeds natter. Nadat ik zou gaan kijken hoe toegankelijk het pad verder zou zijn en Anne al was afgehaakt, heb ik doodsangsten uitgestaan. Glibberige rotsen, dichtbegroeide paden, bloedzuigers en grote afgronden. Toen ik besloten had dat we echt niet verder konden, moest ik weer naar beneden. Op mijn kont, met mijn hart in mijn keel, ben ik naar beneden gegleden. Tot zover de poging om Ella Rock te beklimmen….
Het hoort hier mooi weer te zijn, maar de afgelopen week hebben wij veel regen gehad. Hier in de bergen, waar het al iets kouder is, regent het dagenlang. Niemand begrijpt het, we houden het maar op klimaatsverandering. Het enige wat we nu kunnen doen is hopen op mooi (in ieder geval droog) weer.
Voel je als lezer vooral niet verplicht om alle verslagen te lezen, ik kan begrijpen dat een groot deel van jullie al is afgehaakt vanwege mijn veel te lange verhalen. Aangezien ik het schrijven zelf erg leuk vind, ga ik gewoon lekker door. ;)
Liefs,
Suzanne
Na het feest van woensdag zijn de dagen heel vreemd verlopen. De één na de andere jongen ging naar huis. Sommigen hadden een reis van 7 uur voor de boeg, terwijl anderen slechts 20 minuten hoeven te rijden. Iedereen stroomde over met energie, want het is vakantie! Voor ons voelde het wel een beetje vreemd, wij bleven namelijk nog drie dagen op een bijna leeg terrein. Het terrein waar we juist zoveel gezelligheid hadden, altijd vrolijke mensen waren en wij ons erg thuis voelden. Nu was het leeg, saai en stil en bovendien werkte het weer ook niet mee. Maar niet getreurd, want ook wij gaan op vakantie. Het is namelijk tijd voor deel twee van onze reis; een trip door Sri Lanka! Wanneer de school van Hellabeem weer begint (op 2 januari), zullen wij voor een dagje terugkomen om alle vakantieverhalen aan te horen en voorgoed afscheid te nemen van deze bijzondere mensen.
Om de laatste dagen te vullen waren wij zaterdagmiddag uitgenodigd bij één van de nanny’s thuis. Voor ons een mooie gelegenheid om even van het lege terrein af te zijn en om te zien hoe de locals wonen. Terwijl de buurvrouw stiekem over heg kijkt naar die blanke (soedoe) meisjes, worden wij overladen met verse kingkokosnoot, crackers, bananen en thee. De nanny en haar verlegen dochter maken fotos van de soedoes in hun huis en de fotoalbums komen tevoorschijn. “Verdorie,” bedenken wij ons, “De eerste les op school is dat je fotos en een cadeau mee moet nemen als je bij iemand thuis wordt uitgenodigd en beide zijn wij vergeten.” Nog ongemakkelijker wordt het als we niet terug mogen, ze staan erop dat wij blijven eten en de rest van de middag en avond bij hun doorbrengen.
Zondag lieten we een leeg Hellabeem achter ons en vertrokken naar de eerste plaats van onze reis; Tangalla, een plaatsje aan de zuidkust, waar Sameera, de fysiotherapeut waar wij vijf weken mee samen hebben gewerkt bij Hellabeem, woont. Een bezoekje aan zijn huis, werd een hele belevenis. We moesten de bus nemen naar “Welicatta’, maar geen enkele buschauffeur op het enorme busstation had daarvan gehoord. Na 50 minuten zoeken en meerdere keren in een bus te zijn gestapt, welke volgens locals of de busschauffeur, de goede bus bleek te zijn, werd ons steeds weer aangeraden om een andere bus te nemen. Uiteindelijk hebben we Sameera gebeld, die ons vertelde dat de het plaatsje ‘Beliatta’ heet en dus niet ’Welicatta’, zoals wij in eerste instantie hadden verstaan. In de bus keek men vreemd op, iedereen probeerde onopgemerkt stiekem om te kijken naar die twee blanke meiden. De tuktukbestuurder die ons vervolgens van het busstation naar Sameera’s huis reed, wilde ook aan al zijn vrienden laten zien dat er twee blanke meiden in zijn tuktuk zaten. Hij toeterde naar iedereen, wees naar ons en stopte regelmatig om trots te vertellen dat hij ons weg mocht brengen. Bij Sameeras huis werden we ontvangen door de hele familie. Weer werden er foto’s gemaakt (goh, wat zullen wij op veel mobieltjes staan), kwamen nieuwsgierige buren kijken en hebben wij onze ogen uitgekeken over de tuin met limoenbomen, koffieplanten, mango/bananen/jackfruit/woodapplebomen en een oven om stenen te bakken die gebruikt worden voor de verbouwing van het huis.
Dinsdag hebben wij de bus gepakt naar het binnenland, wat een enorme beleving was. Na wekenlang aan de kust te hebben geleefd, gingen we nu naar de bergen, moesten schoenen plus een lange broek en vest aan en regende het voortdurend. De busreis, die volgens omstanders wel zes uur kon duren, werd een grote hel. Toen wij de bus instapte, was deze al redelijk vol, maar deze werd steeds voller. Na ruim 2,5 uur staan, geplet en heen en weer geslingerd te worden, in rare houdingen te worden gedrukt en een groot deel op slechts één been te hebben gestaan door ruimtegebrek, was het gelukkig (veel eerder dan gepland) tijd om over te stappen op de tweede bus. Deze bus kroop over door de bergen over de zigzagwegen en meerdere keren dachten wij dat de oude gammele bus de bergtop niet zou bereiken, maar uiteindelijk bereikten wij Ella. In de regen en tot verbazing van de mensen hier, hebben wij Little Adams Peak beklommen, een wandeling van 4,5 kilometer door theeplantages en langs de krotten waar theearbeiders in wonen. Het toeristenseizoen schijnt hiet begonnen te zijn, maar tijdens de hele wandeling zijn wij bijna geen enkele toerist tegen gekomen. Vanochtend hebben wij een poging gedaan om een hogere berg (Ella Rock) te beklimmen. Na kilometers over het spoor en paden te hebben gelopen, begon het te regenen. De paden werden steeds gladder en wij, ondanks de paraplu, steeds natter. Nadat ik zou gaan kijken hoe toegankelijk het pad verder zou zijn en Anne al was afgehaakt, heb ik doodsangsten uitgestaan. Glibberige rotsen, dichtbegroeide paden, bloedzuigers en grote afgronden. Toen ik besloten had dat we echt niet verder konden, moest ik weer naar beneden. Op mijn kont, met mijn hart in mijn keel, ben ik naar beneden gegleden. Tot zover de poging om Ella Rock te beklimmen….
Het hoort hier mooi weer te zijn, maar de afgelopen week hebben wij veel regen gehad. Hier in de bergen, waar het al iets kouder is, regent het dagenlang. Niemand begrijpt het, we houden het maar op klimaatsverandering. Het enige wat we nu kunnen doen is hopen op mooi (in ieder geval droog) weer.
Voel je als lezer vooral niet verplicht om alle verslagen te lezen, ik kan begrijpen dat een groot deel van jullie al is afgehaakt vanwege mijn veel te lange verhalen. Aangezien ik het schrijven zelf erg leuk vind, ga ik gewoon lekker door. ;)
Liefs,
Suzanne
-
14 December 2011 - 09:50
Ettina En Nienus:
Ha Auntie!
Hoezo "afhaken?" Niks ervan, het is veel te leuk om jouw belevenissen via je verhalen mee te maken! Wat hebben ze een prachtig feest voor jullie georganiseerd. En de verkleedpartij van de jongens was goed gelukt, getuigt een van de foto's.
Wil je Ravindy heel hartelijk bedanken voor de prachtige kaart/tekening en hem zeggen zijn droom na te jagen? Geniet jij volop verder van je vakantie en hopelijk wordt het droog ...! -
14 December 2011 - 10:59
Anja Jansen:
Blijf maar schrijven hoor! Leuk om je lange verhalen te lezen. Wat is het snel gegaan, nu alweer toe aan reizen. Heel veel plezier! -
14 December 2011 - 12:00
Nancy:
Blijf je wel nog even schrijven want ik vindt het ontzettend leuk om je blog te lezen. Geniet nog maar even van de vakantie want voor je weet zitten jullie weer in Nederland.
We hebben afgelopen zaterdag verloren met 1-7 tegen Duinwijck, staan nog steeds gelijk met HHW. -
14 December 2011 - 19:48
Annemieke:
Wat vliegt de tijd ik hoor je nog zeggen met sinterklaas en kerst ben ik niet thuis ,en nu begin je al aan je vakantie .
En zoals ik lees zal die ook vol avonturen zijn.
Grappig zoals je schrijft dat ineens iedereen weg was en dat het terrein ineens verlaten leek, doet dat je niet denken aan frankrijk aan het eind van het seizoen op een regenachtige dag
Nou vogens mij heb je daar een geweldige tijd, geniet er goed van!!!!
Groeten van ons allemaal
. -
14 December 2011 - 21:07
Jaap En Miguel:
Hoi Suzanne,
Blijf doorgaan met schrijven het is geweldig!!!!!!! Momenten van herkenning komen boven. Want die Little Adams Peak en die theevelden heeft Miguel op National Graphic gezien. En nu wil hij daar ook naar toe!!!
Groeten, ook van Miguel
Jaap -
14 December 2011 - 21:13
Jaap Nog Een Keer!!:
En het belangrijkste ben ik nog vergeten. Als je voor een dag terug gaat naar Hellabeem, wil je dan Sashi bedanken voor zijn mooie kaart. Hij heeft een ereplaats gekregen!!!
Jaap -
14 December 2011 - 22:29
Peter:
zeg hoe is het van mij mag je de winkelerprins van voor naar achter en weer trug vol schrijven het duurde mij al veel te lang hoor dus indien noodzakelijk en je wil je ei kwijt he hallo hier is een luisterend oor hoor vind het geweldig dus blijf aub SCHRIJVEN en je belevenissen met ons delen en lieve suusje geniet je van je vakantie want het is zo voorbij en neem van mij aan neem zoveel mogelijk ZELF foto's dikke knuf peet -
15 December 2011 - 22:06
Piet En Els:
Hoi Suzannne,
Blijf schrijven dan kunnen wij het mee beleven.
Een prettige rondreis samen met Anne en tot je volgende blog.
-
17 December 2011 - 11:17
Leesplezier:
Hoi!
Het is heerlijk om je verhalen te lezen. Ik waan me even in een andere wereld.
Competitie blijft spannend. De afgelopen 2 wedstrijden hebben de heren veel steken laten vallen. Staan gedeeld 6de (dus samen Op de degradatielijn). Morgen dus vlammen tegen Vennewater.
Geniet van je vakantie. Ik ben erg benieuwd naar de uitgebreide verhalen en fotorapportages.
Marco -
17 December 2011 - 21:08
Hoi Suzanne:
Je verhalen vind ik heerlijk om te lezen, en het kan me niet lang genoeg zijn.
Ga vooral zo door, en een hele fijne vacantie
Groetjes Mary -
21 December 2011 - 08:38
Jenette:
Hoi Suzanne,
Ik ga er speciaal even voor zitten om je verhalen te lezen. Erg leuk, wel jammer dat het zoveel regent, maar je weet na regen komt zonneschijn. Dus blijf de moed erin houden. Groeten.
PS Al 4 inschrijvingen voor ons toernooi!!!!????
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
