Pelgrimstocht

Ik ga weer verder waar we ik vorige keer gebleven ben, na de glibberige natte mislukte beklimming van Ella Rock in het bergdorpje Ella. Na deze activiteit stond een treinrit naar Haputale op de planning. De reisgids schrijft dat Haputale een armoedige stad is, wat een groot contrast is met de goed onderhouden theeplantages in de omgeving. Het klopt helemaal, wat een vreselijke grauwe stad is Haputale. Overal betonnen bouwvallen en het weer werkte ook niet mee, enorme kou en mist. Tijdens het lopen door de wolken begrepen wij waarom de lokale bevolking gekleed was in winterjassen en met dikke mutsen op. Nooit gedacht dat wij het koud zouden hebben in het tropische Sri Lanka! Zelfs met zo’n beetje alle kleding aan die we mee hadden (sokken, lange broek, trui) en extra dekens hebben wij een koude nacht gehad. Vanuit Haputale hebben wij een bezoek gebracht aan de enorme theefabriek van Dambatanne, een theefabriek die zwarte thee levert aan Lipton Tea. In het enorme gebouw uit 1890, kregen wij een rondleiding en sindsdien weten wij hoe relatief gemakkelijk het is om thee te maken. De blaadjes worden geplukt, gedroogd met hete lucht, opgerold, gesneden, gezeefd en weer gedroogd. Een wandeltocht naar Lipton’s Seat, het uitkijkpunt waar Sir Lipton vroeger naar toe ging om te relaxen, vonden wij iets te ver (ruim 9 kilometer heuvelopwaarts) en daarom besloten wij slechts een stukje door de theeplantages en langs vele theearbeiders te lopen. De overwegend van Tamil afkomstige mensen, wonen in krottenwijkjes tussen de plantages. We zagen een kinderdagopvang, ziekenhuisje, tempel en allerlei andere voorzieningen. Een enorme mooie omgeving en voordat wij het wisten, stond er een bordje ‘Lipton’s Seat 2 km’. Onze gedachte was “als we er dan toch bijna zijn, dan lopen we door.” Deze twee kilometer bleken veel meer dan twee kilometer te zijn en hoe hoger we kwamen hoe dichter de mist en hoe harder de wind werd. Uiteindelijk zijn we toch bovengekomen, waar we onthaald werden met warme thee en hapjes. Een verademing, aangezien wij niet voorbereid waren op de wandeling en dus geen water mee hadden en bovendien erg koud waren door de wind en mist. Het uitzicht beperkte zich helaas tot één meter, wat wel erg teleurstellend was, aangezien we bovenop een ernorme heuvel stonden. Gelukkig gingen opeens de wolken open, hadden wij toch nog het beloofde uitzicht en dat maakte alles weer goed!

De volgende ochtend (vrijdag) hebben wij de trein genomen van Haputale naar Nuwara Eliya. Dit schijnt de mooiste treinrit van Sri Lanka te zijn, namelijk door bergen en langs theeplantages. Helaas hebben wij van de ruim twee uur durende treinreis slechts tien minuten naar buiten kunnen kijken, aangezien het de overige tijd zeeeer mistig was. Een beetje jammer, maar het was een verademing dat het in Nuwara Eliya droog was. Nuwara Eliya is een Engels dorpje, met veel koloniale gebouwen. De Engelsen vonden Sri Lanka te warm en trokken de heuvels in om hun steden te vestigen, waaronder dus deze stad. We sliepen hier in een geweldig guesthouse, gerund door een echtpaar die ons meteen dochters noemde. De douche was warm, het bed lag lekker en er was een gezamelijke ruimte met een televisie en open haard. Wij hebben besloten hier een paar dagen te blijven en werden al die tijd vermaakt door de eigenaren. Een wandeling naar een waterval, een kaartspel doen bij de openhaard, arrack drinken of een potje badminton, we vermaken ons wel. Toen ik vertelde in Nederland te badmintonnen, werd direct de grasmaaier te voorschijn gehaald en een velde gemaakt. Nog geen half uur later klopte hij op onze deur en verscheen daar met rackets en een shuttle. Zo gebeurde het dus dat ik op één van de hoogste bergen van Sri Lanka heb gebadmintond! Op de laatste avond bij dit guesthouse, hebben wij iets gedaan waardoor wij toch een decembermaand gevoel hebben. Wij hebben een kerstboom opgezet! Het was wel bijzonder, aangezien de kertsboom versierd moest worden met ballonnen, maar voor het kerstgevoel was het super. Na een geweldige tijd in dit guesthouse, waar we ons helemaal thuis voelden en enorm goed werden verzorgd, moesten wij afscheid nemen. Nadat ons werd gedwongen binnen tien jaar een keer terug te komen, kregen wij van onze ‘ouders’ een enorme dikke knuffel. Mijn ouders wonen in Grootebroek en mijn tweede ouders (Marc en Annemieke) in Montesquiou, maar nu kan ik zeggen dat mijn derde ouders in Nuwara Eliya wonen!

Na dagen in de regen, hebben wij maandag de bus genomen naar Adam’s Peak. Vond ik vroeger op weg naar Frankrijk de snelwegen in België al vreselijk vanwege de kuilen, de zigzaggende smalle wegen (waar je geen tegenligger tegen kan komen) door het heuvelland van Sri Lanka zijn nog veel erger! Voortdurend heen en weer gestuiterd, zitten we opgevouwen in het busje. Op zich wel vol te houden, maar vreselijk als je een volle blaas hebt. Tijd om van het geweldige landschap te genieten heb ik nauwelijks, aangezien het alle moeite kost om de enorme pot thee van het ontbijt binnen te houden. Terwijl de busschauffeur het druk heeft met telefoneren, de beslagen ramen vegen, op tegenliggers plus de afronden letten, moet hij ook de straal regenwater ontwijken, die vanuit het lekke dak precies op zijn hoofd loopt. Uiteindelijk komen we in Dalhousie, de startplaats voor de beklimming van Adam’s Peak. Na een zeer korte nacht, die ook nog eens verstoord werd door een muis, stonden wij dinsdagochtend (02.30) klaar voor de pelgrimstocht. Adam’s Peak is de belangrijkste rots van Sri Lanka en jaarlijks maken duizenden Singalezen de tocht naar boven. Na 6500 steile traptreden is bovenop de rots een voetstap te zien. Volgens Boeddhisten is dit de voetafdruk van Boeddha, volgens Hindoeisten van Shiva, volgens Moslims Adam en volgens Chistenen van Thomas. Kortom, de meningen verschillen, maar ik heb met eigen ogen gezien dat jong en oud, gezond of ziek, vele mensen de enorme zware tocht naar boven maken. Rond 5.00 staan we bibberend op onze blote voeten bovenop de rots, luidden de klok en duwt een monnik onze hoofden tegen de heilige voetstap. Zonder de beroemde zonsopgang te kunnen zien vanwege de regenwolken, vertrokken wij weer aan de enorme trap naar beneden en zaten we om 8.30 aan een heerlijk verdiend ontbijt. We zijn weer een enorme ervaring rijker!

De pelgrimtocht is de reden dat wij nu (donderdag) mank lopend van de spierpijn onze ogen uitkijken in Kandy. Dit is na de hoofdstad (Colombo) de grootste stad van Sri Lanka en dat hebben we geweten. Het verkeer raast ons aan alle kanten voorbij, de straten zien zwart van de mensen en ze hebben weer ‘normale’ winkels. Om dit te vieren hebben we gisteren chocolade en cola gekocht, wat een feest!

Het inburgeren in Sri Lanka gaat steeds beter. We hebben rijst&curry met onze handen gegeten in een restaurantje met alleen maar locals, hebben Arrack (een whiskeyachtige drank uit kokosnoten) gedronken en een sari aangehad. Dit laatste ging een beetje per ongeluk. Tijdens de zoektocht in de stad naar regenkleding nam een winkeleignaar ons mee naar een andere winkel, die wij volgens hem erg leuk zouden vinden. Nog geen twee minuten binnen kreeg ik een sari (een stuk stof van 6 meter lang) om mij heen gedrappeerd.

Tot slot nog een paar rare weetjes over Sri Lanka, als opvolging van de vorige serie:
Wist je dat:
- De mensen in Sri Lanka graag blank willen zijn en zij daar allerlei schoonheidsmiddelen voor gebruiken? (Waar wij creme gebruiken met een bruintint, hebben ze hier dus wit makende bodylotion)
- Vooral de rijke mensen (actrices, president enz) hier veel gebruik van maken en blank daarom als statussymbool wordt gezien?
- Sri Lankanen heel veel suiker in hun eten stoppen?
- Sri Lanka één van de landen is met het hoogst aantal diabetici?
- In Sri Lanka (voornamelijk op het platteland) het de vrouwen zijn die geld verdienen voor het gezin? De mannen geven een groot deel van het geld uit in één van de streng beveiligde drankwinkels, waardoor vrouwen verplicht worden om fysiek enorm zwaar werk te doen. Hele dunne, kleine, een beetje zielig uitziende vrouwen, werken daarom dag in dag uit met groot gereedschap op het land.

Nou dit was het weer! Ik wens jullie fijne donkere dagen voor kerst en
alvast hele fijne kerstdagen!

Liefs,
Suzanne