Zon, zee en electriciteit

Onze haren zijn vies, het brood is gaan rotten en de vieze kledingstapel is nodig aan een wasbeurt toe. Geen muziek tijdens de aerobics, geen ventilatoren, avonden doorbrengen door een boek te lezen of tangram te spelen bij kaarslicht en vooral heel veel leven in het donker en een zeer beperkte hoeveelheid water . Na acht dagen te hebben geleefd met een stroom en waterprobleem, is het grote moment aangebroken; het is gerepareerd! Wij zijn ons ondertussen erg bewust geworden van de afhankelijkheid van elektriciteit. Zonder elektriciteit leven is vervelend, maar een probleem hebben met de watervoorziening is nog veel lastiger. Gelukkig is het verleden tijd en kunnen wij ons gelukkig prijzen dat er hier geen ernstige schade is. Stichting Hellabeem heeft de rol als sociale hulpverlening op zich genomen. Zo is bij één jongen zijn hele huis weggewaaid en ondanks dat de regering roept dat mensen geld krijgen voor de schade van de cycloon, blijkt dit niet waar te zijn. Het geld verdwijnt hoogstwaarschijnlijk in de zakken van anderen en de locals blijven dakloos. Hellabeem helpt deze mensen door kinderen tijdelijk onderdak en voedsel te verlenen en de mensen te helpen met alles op orde krijgen.

De mensen in Sri Lanka worden altijd omschreven als erg vriendelijk en dit geldt ook voor een grote groep. Hier op het terrein rent men nog steeds letterlijk voor ons. Wanneer er koekjes worden uitgedeeld, gaat men eerst het hele terrein over om ons te zoeken, de blanken krijgen immers eerst. Het is ons helaas opgevallen dat mensen op straat alleen maar vriendelijk zijn om geld aan ons te verdienen. Rijen tuktukbestuurders zwaaien met een enorme grote glimlach, niet omdat ze zo blij en vrolijk zijn, maar omdat ze hopen dat we voor hun tuktuk kiezen. Alle hotel, winkel en restaurantmedewerkers die vragen hoe het met ons gaat en waar we vandaan komen, doen dit alleen maar omdat ze geld aan ons hopen te verdienen. Bij onze vaste supermarkt, waar we wekelijks boodschappen doen, komt iedere keer de manager naar ons toe. De hele tocht door de supermarkt rent hij achter ons aan, houdt producten omhoog en raadt ons alles aan; “Madam, very good tea.” Erg handig natuurlijk als je niet weet wat je wilt hebben, maar wij hoeven geen thee, ook niet als hij het derde pakje laat zien. Zoals mijn moeder altijd zegt; “Nee is nee!” Laatst zijn we op pad geweest met een Oostenrijks stel en hebben toen ervaren hoe het is om met een man over straat te lopen. Wanneer hij antwoord geeft op de vragen en rustig zegt geen interesse te hebben, wordt hij wel met rust gelaten. . Het is ons echter opgevallen dat wanneer wij antwoord geven, de mensen krijgen wat ze willen (contact) en vervolgens niet meer weg te slaan zijn. Wat zou het toch makkelijk zijn als één van ons een man geweest zou zijn, hahaha! Tegenwoordig zwaaien we naar alle vrolijke verbaasde kindjes en negeren op toeristische plaatsen alle anderen. Dit vond ik in het begin erg lastig, aangezien ik vriendelijk wil zijn, maar het scheelt een heleboel gezeur. Wij zijn inmiddels dus arrogante toeristen en zijn niet aardig…

Als we niet aan het werk zijn, zijn we een groot deel van de tijd bezig met het doden van beestjes of het uitpluizen van de bedden. De vliegenmepper, waarvan ik op het laatste moment voor vertrek bedacht dat het wel nuttig zou kunnen zijn en die ik vervolgens van de buurvrouw heb 'geleend', heeft al ontelbaar veel vliegen, spinnen, muggen, torren en andere beesten gedood. Alle beestjes wennen nog steeds niet en na het verwijderen van al beesten uit de klamboe, lig ik dan ook panisch in mijn lakenzak, terwijl gekko's, spinnen en muggen aan de buitenkant van mijn klamboe zitten. Inmiddels gillen we wel minder hard als er kakkerlak of ander vies beest door de kamer vliegt en worden we steeds handiger in het verwijderen van deze beesten. Ooit zullen we aan de beestjes en de tropische regenbuien gaan wennen!

Al een tijdje behandelen wij zelf jongens, maar dan altijd nog met de aanwezigheid van Sameera, de fysiotherapeut. Met z’n drieën hadden we met de jongens een hoop plezier, gaven Engelse les en hebben natuurlijk ook behandelingen uitgevoerd. Dit was een mooie proef, aangezien afgelopen week Sameera vrij had genomen om zijn huis te verbouwen. Van de één op andere dag stonden wij er dus alleen voor. Door communicatieproblemen ging niet alles zoals het hoort, maar uiteindelijk hebben we er een leuke en leerzame week van gemaakt. Enkele jongens blijken als het moet meer Engels te kunnen dan dat ze altijd lieten merken en we hebben veel nieuwe elementen in de behandeling geprobeerd. Hier wordt iedereen behandeld op de behandelbank met gewichten, terwijl in Nederland juist steeds meer functioneel in de oefenzaal getraind wordt. Dus hoppa, iedereen van de bank af en loopoefeningen doen, wat bij sommigen zelfs leidde tot spontane sprintwedstrijden en oefeningen met een balansbal. Dit is een veel leukere manier van trainen dan liggend op een behandelbank met gewichten!

Inmiddels zijn wij alweer bezig met de laatste lootjes. In eerste instantie zouden wij 6 weken aan slag gaan als fysiotherapeut, maar aangezien aanstaande vrijdag hier de grote vakantie begint, is dit ingekort tot vijf weken en zijn wij al bijna klaar. De tijd is echt voorbij gevlogen en wij gaan alles en iedereen hier ontzettend missen; de gezelligheid, het thuisgevoel, maar ook de sociale controle. Het eerste deel van de reis zit er dus alweer bijna op en volgende week zullen we, een week eerder dan gepland, op reis gaan. Met de lokale bus en trein zullen wij een groot deel van het land doorkruisen. Woensdag gaat er eerst nog een feest plaatsvinden ter gelegenheid van de komende vakantie, ons vertrek en de terugkeer van de elektriciteit. Het animatiegevoel kan weer naar boven komen, aangezien wij een groot deel van het feest moeten organiseren. Op het moment van schrijven van deze blog (dinsdagavond) gaat de dagelijkse sportactiviteit niet door, aangezien de jongens iets anders te doen hebben. In de verte horen we ze liedjes, dansjes en toespraken instuderen. Dat beloofd dus een groot feest te worden!

Afgelopen weekend hebben wij weer doorgebracht aan het strand dat door ontdekkingsreiziger Marco Polo het mooiste strand van de wereld werd genoemd. Terwijl jullie aan het stressen waren met Sinterklaasgedichten en surprises, lag ik te luieren. In tegenstelling tot vorig weekend, toen het voortdurend regende, was de lucht nu strakblauw. De plaatjes in de reisgids bleken niet bewerkt, het water was echt helder en blauw. Geweldig! Zaterdag bleek er een Red Bull Air Show te zijn, waar duizenden mensen vanuit heel Sri Lanka op af waren gekomen. Sommigen zagen voor het eerst een vliegtuig en helikopter en het strand zag dus letterlijk en figuurlijk helemaal zwart van de ‘oe’ en ‘aa’ roepende mensen. Het was een heel spektakel om dit mee te maken.

Na bijna vijf weken in Sri Lanka hebben we wel een paar eigenaardigheden opgevallen, die ik echt met jullie wil delen. Wist je bijvoorbeeld dat:
- De mensen hier voortdurend rochelen en hun rochels uitspugen op de grond?
- De mensen hier op blote voeten op straat lopen?
- De president hier zo belangrijk is dat hij en zijn familie dagelijks in het journaal te zien zijn?
- De journaals (en ook andere programma’s) iedere tien minuten reclame hebben?
- Gezinnen met jonge kinderen de hele zondag op het strand doorbrengen?
- Zij gewoon met kleding en al in het water springen en veel plezier maken?
- De gezondheidszorg en het onderwijs in Sri Lanka gratis zijn?
- Dit veel mooier klinkt dan het is? (De leraren en artsen verdienen zo weinig dat ze niet rond kunnen komen. In de avonduren geven zij zorg/onderwijs in de particuliere sector, waar het niveau veel beter is. Ouders die echt een toekomst willen voor hun kinderen en geld hebben, sturen hun kinderen dus naar bijles of particuliere scholen.)
- De mensen hier ondanks de corruptie en andere problemen erg trots zijn op hun land?
- Wij voortdurend (van vreemden) de vraag krijgen “What do you think of my country”?
- De volgende vraag meestal direct is of we hier willen komen wonen?
- Dit waarschijnlijk komt doordat blanken worden gezien als lopende portemonnees en Westerlingen een groot deel van het land hebben ontwikkeld (in koloniale tijden, maar ook na de tsunami)?
- Je als vrouw je maandelijks op werk/school af kunt melden wegens een ‘special day’?
- Wij baalden dat we dit nu pas horen, aangezien wij dus ook recht hadden op een vrije dag?
- De rol van de sterren hier erg groot is en dat voor allerlei beslissingen de sterren worden geraadpleegd?
- Het dus zomaar kan gebeuren dat je als fysiotherapeut per direct een week vrij neemt, aangezien je moeder zegt dat het volgens de sterren een goede week is om het huis te verbouwen?
- Sri Lankaanse kinderen heel klein zijn? Kinderen van 11 jaar zijn net zo groot als een Nederlandse 6 jarige, wat voor ons soms best wel een beetje lastig is om in te schatten.
- Ik zo echt nog uren door kan gaan, maar nu ga stoppen.

Tot slot wil ik iedereen bedanken voor de leuke reacties. Degenen die een gelddonatie hebben overgemaakt natuurlijk ook heel erg bedankt. Iedereen die denkt ‘oeps, helemaal vergeten, dat had ik ook nog willen doen’ verwijs ik naar één van mijn vorige berichten.

Veel liefs,
Auntie Suzanne