Natuurgeweld

"Plof.... plof.....plof..... geritsel....plof.... plof.... geristel.....plof" Met dit geluid werden wij op een ochtend wakker. De geluiden van gillende apen op het dak, fluitende vogels, tjielpende gekko's en andere beesten, kennen wij inmiddels, maar dit rare geplof was weer nieuw. Eenmaal buiten werden we gewaarschuwd door de beveiligers. "Very dangerous! Coconut on your head and you're dead!" Wat bleek, er waren kokosnootplukkers aanwezig om kokosnoten te plukken uit de honderden bomen op het terrein. We hebben al eerder gehoord dat kokosnoten in Sri Lanka voor zes keer zoveel doden zorgen dan haaien en andere zeedieren. Vol verbazing keken wij naar de tengere mannen, die gekleed in slechts een doek (de traditionele sarong) als apen in de bomen klimmen. Na slechts enkele minuten hangen zij ver boven de grond om vervolgens alle (bijna) rijpe kokosnoten naar beneden te gooien. Hup, hup, hup en na een paar tellen staan ze weer op de grond, klaar om in een andere boom te klimmen. Meer werkt kost het om alle noten te verzamelen, aangezien deze alle kanten oprollen. De vruchten worden hier gebruikt als biogas en natuurlijk bij het koken. Ik heb nog geen enkel gerecht geproefd (zelfs niet de koekjes en zoetige hapjes die ouders als cadeautje voor ons maakten), waar geen kokos of kokosmelk in zat.

Dat brengt mij op het onderdeel eten, iets waar wij in het begin erg aan moesten wennen. Drie keer per dag wordt hier rijst met curry gegeten. Curry moet niet verward worden met kerrie, aangezien het iets heel anders is. Curry bestaat meestal uit groente, die een beetje papperig zijn gemaakt met currybladeren (dat is een soort kruid), kokosmelk en heel veel specerijen. Des te scherper de curry, des te beter en het liefst eet men er ook nog sambal bij. De curry wordt gegeten met rijst en de Sri Lankanen eten dit met hun rechterhand. Wannneer je met handen eet, is het makkelijk om de currybladeren (lijkt en beetje op laurierbladeren en worden niet opgegeten) uit het eten te halen, wat nog een hele opgave is als je zoals ons met een lepel eet. De reisgids schreef al dat de Sri Lankaanse keuken niet bijzonder is en daar zijn wij inmiddels ook achter. Elke curry, of er nou pompoen, kikkererwten, vis of jackfruit in zit, smaakt door de enorme hoeveelheid kokosmelk en specerijen hetzelfde. Aangezien driemaal daags rijst met curry voor ons wel iets te veel is, eten wij s'ochtends brood met jam. 's Middags eten wij de grote maaltijd. Er wordt dan speciaal gekookt voor de blanken, aangezien het eten voor de anderen zoooo scherp is, dat wij het niet overleven. Ik heb geproefd en geloof me, de tranen staan overal en je hebt acuut een loopneus. De koks doen erg hun best en koken voor ons dus zonder specerijen. 's Avonds eten we soep, wat vooral in het begin erg wennen was. Wij zijn gewend om 's avonds een warme grote maaltijd te eten en een kopje soep valt dan wel tegen. In de weekenden hopen wij ander voedsel te eten, maar vaak komt het uiteindelijk toch weer neer op de Sri Lankaanse keuken van rijst met curry. Ondanks dat het eten lekker is, vrees ik dat ik thuis voorlopig geen rijst meer kan zien en voorlopig ook geen soep als maaltijd hoef!

Gelukkig hebben we dankzij de fruitbomen soms een heel lekker tussendoortje. Bananenbomen hadden wij al snel ontdekt, maar de bananen hangen zo hoog, dat het onveilig is om ze 'even' te plukken. De eerste keer bij een fruitstalletje, besloten wij geen bananen te kopen, aangezien deze wel erg klein waren. Inmiddels zijn wij erachter dat alle bananen hier klein, maar ook erg zoet zijn. Een enkele keer tijdens het sporten, krijgen wij een bijzondere vrucht in onze handen gedrukt. Vol verbazing aten wij de vrucht, die zo groot was als een tennisbal, een keiharde schil had en bestond uit allemaal kleine superzoete stukjes vruchtvlees. Deze vrucht, die een passievrucht bleek te zijn, was enorm lekker en zeker voor herhaling vatbaar. Sinds vorige week weten wij ook hoe papaya eruit ziet, nadat één van de jongens deze had geplukt en tijdens de pauze van het cricketspel in stukken sneed en uitdeelde. Hoe vers wil je fruit hebben?! Helaas is het niet dagelijks mogelijk om vers fruit te plukken.

Vrijdagochtend vond er een nationale ramp plaats in Sri Lanka en ik was de 'gelukkig' om dat mee te maken. Na dagen met regen, ging het plotseling ook erg hard waaien. Het Sri Lankaanse personeel werd onrustig en ging via de telefoon op zoek naar informatie. Terwijl de palmbomen ruig heen en weer waaide, bleven wij rustig. In Nederland waait het immers altijd, wij zijn wel iets gewend. Toen wij gehaald werden met de mededeling dat het te gevaarlijk werd en dat we naar een andere plek moesten, liepen wij dan ook rustig vol verbazing te kijken naar de bomen die flink heen en weer gingen. Toen eenmaal iedereen bij elkaar was, bleek dat wij de situatie ontzettend verkeerd hadden ingeschat. Er raast een cycloon, genaamd Nashi over de zuidkust van Sri Lanka. Terwijl wij keken naar de één na de andere palmboom die omwaaide, deed de vrouw naast mij een gebedje. De tsunami enkele jaren geleden heeft de kuststrook hier volledig verwoest. Ondanks dat het alweer een tijdje terug is gebeurd, zit het bij de mensen nog vers in het geheugen. Op straat zijn nog steeds verwoestingen te zien, er wordt veel over gepraat en bijna alle gezinnen zijn wel iemand verloren. Nu, kijkend naar de enorme storm, komt bij hen alles weer boven en heerst er veel angst. Nadat de storm voorbij was, werd de impact zichtbaar. Straten zijn onbegaanbaar, rijstvelden verpest, de stroom uitgevallen, het watersysteem werkt niet meer, daken zijn van huizen gewaaid en vooral heel veel schade door omgevallen bomen op gebouwen, huizen en bussen. Toen de wind was gaan liggen heb ik met een paar jongens de kippenren gerepareerd (deze was dakloos geworden), bomen gekapt, takken geraapt en omgevallen fruitbomen verstevigd met palen. Het was eigenlijk best gezellig en we hebben genoten van alle gevallen vruchten. Nu, een paar dagen later, is het echter iets minder grappig. Aangezien de stroomkabel per kilometer zo'n zes keer is beschadigd, gaat het ongeveer drie weken duren voordat de stroom en watervoorziening weer werkt. Tot die tijd passen wij ons aan door om 17.00 al te eten (dan is het namelijk nog net licht), vervolgens bij kaarslicht een boek te lezen, vooral heel vroeg te gaan slapen en dan weer vroeg op te staan. Aangezien veel lessen vervallen hebben wij onze functie als fysiotherapeutes gedeeltelijk ingeruild voor animatrices. We proberen ieders verveling tegen te gaan, wat een groot succes blijkt. Na vijf potjes Dick Bruna memory (de plaatjes van sneeuw en handschoenen hadden wel eerst uitleg nodig), willen ze maar doorgaan. Ook bingo, wat wij na twee potjes wel gezien hebben, hebben we vele malen herhaald. Goh, als animatrice in Frankrijk had ik het zwaarder, daar moesten we na iedere tien minuten iets anders doen!

Om de problemen te ontvluchten zijn wij een weekendje naar Unawatuna gegaan, een kustplaatsje 25 km verderop. Onderweg zagen wij begrafenissen voor omgekomen vissers (30 vissersboten zijn vermist sinds de storm) en heel veel stormschade. Terwijl er een touringcar van de Nederlandse reisorganisatie Kras voorbij rijdt, zijn wij blij met onze locale bus. In de bus genieten we van de diversiteit van de mensen; gezinnen, monniken, Islamieten en Boeddhisten enz. Zaterdagmiddag hebben wij genoten van het geweldige strand. Unawatuna is één van de populairste strandplaatsen van het eiland, maar is tijdens de tsunami volledig verwoest. Sindsdien is het strand veel kleiner geworden en kregen wij natte voeten door het steeds hoger wordende water. Na een tijdje liggen in de zon en kijken naar de enorme oceaan (er ligt geen land tussen Sri Lanka en de Zuidpool), werd het tijd voor een plons in het water. Op een één of andere manier ben ik niet zo dol op zeeen, maar ik kan toch niet thuiskomen zonder in de zee te hebben gezwommen! Nog geen twee tellen in het water, met het water ter hoogte van mijn enkels, komt er een enorme golf aan. Meedeinen met de golf, zoals in het diepere gedeelte, had geen zin, ik word meegesleurd en beland met een grote smak land ik op het strand. Tot zover voorlopig mijn eerste en laatste ervaring in de oceaan.... Zondag heeft het de hele dag geregend. Officieel is het regenseizoen voorbij en astrologen, waar men hier in Sri Lanka heilig in geloofd, hebben gezegd dat vanaf 15 november de regen zou stoppen. Helaas is het sindsdien alleen maar meer gaan regenen; hele nachten met regen, de enorme storm op vrijdag en nu dus ook de hele zondag keiharde regen. Op de terugweg moesten wij langs een drukke weg een bushalte vinden; Geen plaatje van een bus, nummers of andere informatie, dus op de gok wachten we bij een bordje met Singalese tekst in de hoop dat er een bus stopt. De één na de andere tuktukbestuurder stopt, met de mededeling dat hij ons wel weg wil brengen voor slechts 1000 roepies. Nou, dacht het niet, aangezien de bus ons 30 roepies kost! Terwijl wij bussen zien rijden, blijven de tuktukbestuurders trucs gebruiken; "Vandaag rijden er geen bussen, het is een speciale dag." Gelukkig geven ze het op en springen wij bijna voor iedere bus die langsrijdt. De eeste twee zijn net aan het inhalen, dus kunnen niet stoppen, maar de derde mindert vaart en terwijl hij langs ons rijdt, kunnen wij in de bus springen. Met een goed gevoel (970 roepies bespaard en een in-de-bus-spring-actie overleefd), vertrekken wij weer naar onze kamer, waar we helemaal doorweekt aankomen. Onze was, die onder een afdakje hangt, is na vier dagen nog steeds niet droog is en ruikt erg muf. We zijn de regen nu wel zat!

Het is erg vreemd om te realiseren dat jullie bijna Sinterklaas aan het vieren zijn. Hier maken we dat helemaal niet mee. Op de radio zijn wel al kerstliedjes te horen, maar kerst leeft onder de Boeddhisten niet zo. Ik heb gehoord dat de truffelpepernoten heel erg lekker zijn en daarnaast zal ik dit jaar ook mijn chocoladepepernoten moeten missen. Dat is toch wel een beetje vreemd! Ik wens jullie alvast een fijne Sinterklaasavond en veel succes met de surprises/ gedichten.

Tot slot wil ik degenen die een gelddonatie hebben overgemaakt erg bedanken. Iedereen die denkt ‘oeps, helemaal vergeten, dat had ik ook nog willen doen’ verwijs ik naar mijn vorige bericht.

Veel liefs,
Auntie Suzanne