Dombo, de Aziatische olifant

Het is zaterdagochtend en we zijn net door de tuktukbestuurder afgezet bij een supervolle bus. De naam voorop de bus konden we niet lezen, aangezien deze in het Singalees was, maar we vertrouwen op de mensen die zeggen dat dit de juiste bus is. We staan als sardientjes in het gangpad, vlakbij de bestuurder en kijken onze ogen uit. De bus is versierd met plaatjes van Boeddha en er staat harde Singalese muziek aan. Het meest opmerkelijke is dat er zoveel mensen in een bus kunnen! Terwijl de bus keihard over de slingerende wegen racet, hebben wij moeite om ons staande te houden. Onze rugtas is afgepakt door de busassistent (daarbij koop je kaartjes en hij duwt mensen naar binnen) en ligt ergens in een tassenvak. Wij vinden dan niet zo prettig, aangezien we er geen zicht op hebben, maar hebben weinig tijd om ons daar zorgen over te maken. Hangend aan één arm, die bijna uit de kom vliegt, proberen wij de busrit te overleven. Dan maakt de bus een enorme noodstop en iedereen (wij dus ook) schiet naar voren. Ik zie mijn waterfles uit mijn tas bungelen en door de bus vliegen, wat een gevaarlijke ervaring dit!

Bij de overstap helpt de busassistent ons naar de volgende bus, die gelukkig iets minder vol is. Met mijn lange benen vouw ik mijzelf in de krappe bankjes en gedurende de 2,5 uur durende busrit kijk ik mijn ogen uit. Er zijn hier een paar belangrijke verkeersregels. De belangrijkste regel is toch wel om in iedere bocht en bij iedere inhaalacties (ook bij fietsers en tuktuks) te toeteren. Dit doen de mensen hier zodat anderen weten dat je er bent en bij een aanrijding nooit kunnen zeggen dat men niet van elkaar wist. (Dit wil overigens niet zeggen dat mensen zich iets aantrekken van een toeter, maar op straat hoor je bijna een continue toeter.) Een andere regel is dat een tweebaansweg absoluut niet gebruikt hoef te worden als tweebaansweg, hier kun je rustig met vier auto’s naast elkaar gaan rijden om elkaar in te halen. Inhalen kan bovendien op allerlei momenten, vooral in bochten, hellingen of kruispunten. Het verbaasd me niets dat ik halverwege een in elkaar gereden bus zie, wat een idioten hier! Nadat ik gewend was aan de verkeersregels kon ik genieten van de busrit; de mooie natuur, de vriendelijkheid van de mensen (die voor elkaar opstaan, met elkaar een praatje maken en elkaar helpen met het uitladen van tassen) en ik zwaai naar starende kinderen op straat die zich verbazen over blanke mensen in een lokale bus.

We overnachten in de stad Tissamaharama en worden zondagochtend om 5.30 opgehaald door een jeep. We gaan op safari naar het Yala National Park, het mooiste natuurpark van het eiland met de grootste populatie luipaarden en Aziatische olifanten ter wereld. Helemaal uitgewaaid in de open jeep arriveren we bij het park, waar we een gids toegewezen krijgen en het park binnengaan. Terwijl we door het enorm grote en mooie park racen, verbaasd onze gids zich over de jeepbestuurder. “Wat een idioot, als we zo rijden, zien we nooit beesten en jagen we juist alles weg.” Hij geeft de bestuurder een standje en wij gaan op zoek naar de grote wilde dieren. Na ruim drie uur rijden, hebben we waterbuffels, herten, pauwen en kippen (deze dieren zie je overal in het land) gezien, maar niet de beesten waarvoor we komen. De gids begint zich in te dekken; “Het weer zit niet mee vandaag, daarom zijn er geen beesten. Bovendien is de kans om beesten te zien, groter in de avond (heel fijn om dat achteraf te horen).” We troosten ons met de gedachte dat de natuur ontzettend mooi is en dat we wat gezien hebben van het eiland. Maar dan, vlak voor de uitgang, slaan we nog even een zijweggetje in om bij een meertje te kijken. En daar staat ie: Dombo, de Aziatische olifant! Zo kwam er toch een goed einde aan de dag en konden wij weer beginnen aan de lange, busrit terug naar Weligama, waar alweer op ons gewacht wordt en iedereen benieuwd is naar onze ervaringen.

Na een zeer verstoorde nacht, vanwege een kakkerlak in Anne haar bed, hoopten wij dinsdag op een actieve dag, waarbij we veel zelf mochten doen. Kijken naar iemand die fysiotherapie geeft, is namelijk niet zo prettig na slechts een paar uur slaap. Helaas liep de dag anders en werd het de rustigste dag ooit. Hier in Sri Lanka nemen ze het niet zo strict met de regels en het hoofd van de fysiotherapie, die eenmaal in de twee weken op woensdag zou komen, was er de afgelopen weken tot ieders verbazing niet. Dinsdagochtend stond hij ineens voor de deur; een stevige (netjes uitgedrukt), welvarende, vriendelijke, vies rochelende, niet Engels sprekende Singalese man. Even was er stress, aangezien Sameera, de Engels sprekende fysiotherapeut die hier dagelijks werkt, vandaag met één van de jongens naar het ziekenhuis moest en wij zelfstandig jongens zouden behandelen. Dit plan werd meteen van tafel geveegd en wij hebben de hele dag op een stoel gekeken naar de fysiotherapeut en geluisterd naar zijn Singaleze gebabbel. Wij begrepen hem niet en hij begreep ons niet, waardoor het een hele stille dag werd. Nadat we moeite hadden om wakker te blijven, zijn wij ‘gevlucht’ en hebben even een kijkje genomen bij verschillende lessen (zwemmen, tekenen en graphic design/photoshop). Zo werd het toch nog een enerverende dag en achteraf kunnen wij lachen om de spraakverwarringen met de fysiotherapeut.

De tijd vliegt, inmiddels zijn wij al in onze derde werkweek en hebben een heleboel plezier. We zien veel bijzondere aandoeningen voorbij komen, die soms ook erg schokkend zijn, waardoor wij met onze neus op de feiten worden gedrukt. Zo hebben wij gisteren met verbazing naar een Röntgenfoto gekeken van één van de jongens. Hij heeft goedaardige bottumoren over zijn hele lichaam en op de foto was te zien dat werkelijk alle botten zijn aangedaan en alle botten misvormd zijn. De toekomst van de vrolijkste jongen van de groep is onzeker en dat is wel even slikken. Gelukkig zijn er veel anderen met wel een positief vooruitzicht. Zeker nu we ex-Hellabeemjongens hebben gesproken, die nu zelfstandig leven en een baan hebben, realiseren we ons hoe geweldig dit project is.

Het gaat goed met ons; We voeren zelfstandig behandelingen uit, onze Singalese woordenschat bereidt zich langzaam uit en iedereen wordt steeds losser. Mensen waarvan wij in eerste instantie dachten dat ze geen Engels konden, blijken nu wel wat van die taal te spreken. Ze waren echter bang voor ons (snap je dat nou?!) en bang dat hun Engels niet goed zou zijn. Nou dat komt mooi uit, want de mijne is ook absoluut niet goed. Al met al lukt het ons steeds beter om gesprekken te voeren en worden we bij allerlei activiteiten betrokken. Toen wij iets te laat waren voor de aerobicsles, werden we opgehaald en lagen er in het midden van de groep al matjes voor ons klaar. Als ik een les binnenkom om iemand op te halen voor de fysiotherapie, kijken nieuwsgierige koppies mij aan in de hoop dat ze mee mogen. Helaas voor hen is er iedere keer maar één gelukkige! Op ieder vrij moment van de dag wordt hier het spel Karan gespeeld; een spel uit India, wat een combinatie is van sjoelen, dammen en hoedje wip. Wij zijn fanatieke Karanspelers, maar kunnen het, ondanks alle aanwijzingen, helaas nog niet winnen van de Sri Lankanen. Het ziet er in eerste instantie super makkelijk uit, maar is erg lastig. Ditzelfde geldt overigens voor cricket, waarbij ik verplicht werd om mee te doen. Mijn cricketdebuut bestond uit 1,5 uur spelen, waarbij ik slechts één keer een bal weg mocht slaan, die ik vervolgens miste…....

Een nadeel van onze inburgering is dat de jongens minder bang zijn en dat een paar van hen niet van die nette lieve jongens blijken, als dat ze in eerste instantie leken. Tijdens het eten wordt mijn zaklamp stiekem verstopt en sommigen sloven zich extra uit als wij in de buurt zijn. Aangezien enkele jongens naar onze mening ook een gedragsaandoening hebben, kan het echt uitlopen op bijzondere situaties. De één pakt spullen van anderen af en wordt vervolgens agressief, de ander gaat op zijn handen lopen en weer een ander probeert indruk te maken door onze theekopjes zo vol te schenken dat ze overlopen. In eerste instantie hadden we hier erg veel lol om, maar nu proberen we irritant gedrag te negeren. Dat is soms erg lastig, aangezien deze situaties vaak wel erg grappig zijn. Het is erg mooi om te zien hoe ze (met name de oudere jongens) elkaar aanspreken op hun gedrag. Hier is geen nanny of ander personeelslid voor nodig!

Iedereen weer reuze bedankt voor de reacties op mijn blogs. Door de vele leuke reacties, blijft het voor mij ook leuk om te schrijven. Voordat ik jullie gedag zeg, wil ik jullie even wijzen op onderstaand bericht. Doe ermee wat je ermee wilt doen, maar lees het in ieder geval.

Veel liefs,
Auntie Suzanne

PS1. Kaneel meenemen gaat een beetje lastig worden, wanneer je genoeg biedt en een mailtje stuurt naar de stichting (www.hellabeem.org) , moet er wat te regelen zijn! ;)

PS2. Teamgenoten, zet 'm op dit weekend! Ik zal voor jullie duimen, hopelijk keren jullie met veel punten terug naar West-Friesland!

====================================


In deze decembermaand hoeven jullie voor ons geen kerstkaart of cadeautje te kopen. Nu zullen jullie stapels (kerst)kaarten ontvangen, maar wij kunnen zorgen voor een hele speciale kaart. Namelijk een kaart gemaakt door een kansarme gehandicapte jongen van de stichting Hellabeem in Sri Lanka (www.hellabeem.org).

Zoals jullie in mijn blogs hebben kunnen lezen, zorgt Hellabeem voor het opleiden en revalideren van 27 jongens, die allemaal uit een kansarme familie komen en een lichamelijke beperking hebben. Dit kan zijn na een traumatische geboorte, door een aangeboren afwijking zoals cerebrale parese (spierspasticiteit), maar ook na een val uit een boom of terroristische aanslag. In Sri Lanka worden mensen met een beperking helaas nog vaak gezien als monsters en vergissingen van de natuur. Zij worden in de hoek van de kamer geplaatst en worden niet betrokken bij dagelijkse activiteiten. Gedurende twee jaar wonen deze jongeren bij Hellabeem, waar ze worden opgeleid om zelfstandig een menswaardig bestaan op te bouwen. Zij leren basisvaardigheden, maar krijgen ook specifieke lessen om een beroep uit te oefenen. De lessen varieren van wiskunde en Engels tot graphic computer design, tuinieren, kaneelbouw, muziek, aerobics en electronica. Het is echt geweldig om te zien hoe hard de jongens werken en hoe fanatiek ze zijn met het opbouwen van een toekomst. Dat wil niet zeggen dat er geen plezier wordt gemaakt, want ondanks dat de jongens van 6.00 tot 17.00 les hebben, is er ook genoeg tijd voor gezelligheid.

Alles bij elkaar kost het helaas erg veel geld om de stichting draaiende te houden en daarom hebben wij een actie bedacht. In ruil voor een donatie, die je zelf mag bepalen (alle euro's helpen), zorgen wij ervoor dat je een kaart thuisgestuurd krijgt. Zo maak je de jongens blij, maar zul je zelf ook een hele speciale kaart thuisgestuurd krijgen. Het geld zal voor een deel gebruikt worden om de stichting draaiende te houden en voor het andere deel zullen wij sportmateriaal kopen, zoals ballen en badmintonrackets. Een donatie kan overgemaakt worden naar mijn rekeningnummer. Om ervoor te zorgen dat wij je een kaart kunnen sturen, zul je mij een mailtje (suzannefolmer@gmail.com) moeten sturen met je adres. Nog even voor de grapjassen ons onder ons, bij een donatie van €1, gaan wij natuurlijk geen kaartje sturen. ;)

Mocht iemand zijn/haar vakantie nuttig willen besteden, men is hier voortdurend op zoek naar vrijwilligers op allerlei gebieden voor een korte of lange periode. Er is voor iedereen iets passends te vinden, van kozijnen schuren/verven tot lesgeven en van informatie geven over decubitus tot computers repareren.

Namens alle jongens en medewerkers van Stichting Hellabeem Sri Lanka alvast reuze bedankt!