Mahgeh nahmah Auntie
Door: Suzanne
Blijf op de hoogte en volg Suzanne en Reinier
20 November 2011 | Sri Lanka, Weligama
"Auntie, come for the game with the bell!" Auntie (tante in het Engels), dat is één van mijn bijnamen hier. Veel vrouwen hier op het terrein (zoals de nanny's) worden auntie genoemd en ik dus ook. Het werkt steeds beter, ik reageer steeds sneller op die naam. Daarnaast worden we veel nahn-gee genoemd, wat in het Singalees zus betekent. In het begin keken we nog vreemd op, omdat we geen zussen zijn, maar inmiddels reageren we ook op deze naam steeds beter.
Het blijft natuurlijk erg grappig dat sommige jongens mijn naam niet kunnen onthouden, aangezien hun namen nog veel moeilijker zijn. Het is niet niks om namen als Sampath, Suranga, Supun, Sandun, Sanjaya, Saman, Sumith, Sanath, Sarath, Sasanka en Sashi uit elkaar te houden. Ik heb geen idee waarom er zoveel namen met een S beginnen, maar het is wel ontzettend lastig! Niet alleen de namen zijn lastig, maar ook de taal. We schijnen de eerste vrijwilligers te zijn die enigzinds kunnen begrijpen wat er gezegd wordt als mensen Singalees spreken. Natuurlijk verstaan wij lang niet alles, maar de combinatie met de situatie maakt dat ik soms in hele grote lijnen kan begrijpen men zegt. Zelf praten is bijna onmogelijk, maar we hebben al een paar woordjes geleerd; 1-2-3-4-5 (eka, dhekah, thunah, hathahrah, pahah), mijn naam is Suzanne (mahgeh nahmah Suzanne), pijn (Mahhannsiy), oke (hahri-hahri) en ja/nee (ovu/naha). Het blijft wel een hele bijzonder taal en lezen zullen we nooit leren, aangezien de letters uit tekens bestaan. Het is wel grappig om ineens, als we denken dat er over ons gepraat word, hahri-hahri (oke) te kunnen zeggen en naar de verbaasde blikken te kijken, hahaha.
Tijdens de fysiotherapie worden de jongens gestimuleerd om Engels te praten. Met Sameera, de fysiotherapeut als tolk, worden er gesprekjes gevoerd. Nu wij meer zijn ingeburgerd, gaan de gesprekjes steeds makkelijker, omdat de jongens minder bang zijn. Het blijft een hele opgave om hun “Engels” te begrijpen, aangezien het half Singalees is, maar we hebben in ieder geval een hoop plezier. Zeker nu ze nieuwsgierig worden en dus heel verlegen in gebrekkig Engels alles vragen wat ze willen weten. Hoevaak wij al getrouwd zijn, hoeveel kinderen we hebben, wat onze ouders voor werk doen en wat onze religie is. Deze vragen geven heel mooi weer welke dingen men belangrijk vindt in dit land.
Eens in de week hebben de jongens Engelse les en vanmiddag namen wij daar een kijkje. We waren toch wel erg nieuwsgierig geworden wat ze daar leren. Al snel zette de lerares (die eigenlijk administratief medewerkster is) ons aan het werk; “Weten jullie niet een spel om de taal te leren?” Geschokt kijken wij elkaar aan, beiden geen ervaring met lesgeven en super slecht in Engels (dit wist ik voor deze reis al, maar nu ik soms gecorrigeerd wordt door Singalezen, weet ik het zeker). We hebben ons gered, een woordspel gedaan en vooral zelf ook nog heel veel geleerd. Het is grappig om de verschillen op de opdracht “Noem zoveel mogelijk groentes” te zien, aangezien de antwoorden voor ons onbekende groenten waren. Super lastig dus, maar de lerares vond het wel fijn en heeft ons ook uitgenodigd voor volgende week. We gaan ons dan alleen wel voorbereiden, zodat we niet weer met een woordenboek in onze hand voor de klas staan….
Ik was eigenlijk van plan om niets te schrijven over beestjes, aangezien dat een beetje eentonig gaat worden, maar ik kan het niet laten. Op een avond lig ik in bed een boek te lezen, als Anne opeens zegt; "Suus, een spin." Ik reageer nauwelijks, omdat het hier stikt van de spinnen. "Suus, hij is zo groot als mijn hand en rent erg hard!" Ik spring uit mijn bed en zie werkelijk een enorm beest over de grond rennen. Ik heb al sprinkhanen, torren, kakkerlakken en ligtgevende pissenbeden uit de kamer verwijderd, maar ben als de dood voor spinnen. "Oke, ik zal hem weghalen," zegt Anne. Bij de poging om de spin te pakken, valt de spin van de muur af, bijna op haar lichaam. Ze heeft zo hard staan gillen op haar bed, dat ik een enorme lachbui kreeg. Nog een enorme gil en de buurman staat voor de deur. "Sisters, are you oke?" Hij verwijdert de spin en wordt benoemd als held. Lachend zegt hij de volgende dag; "Ik had een foto moeten maken, de één stond krijsend op het bed te springen en de ander stond dubbel van het lachen buiten de deur!"
Het dropverhaal uit mijn vorige blog kreeg een vervolg, aangezien wij een koekje van eigen deeg kregen. Terwijl er twee jongens op de behandeltafel lagen, kregen wij bitterleaves aangeboden. Een groen blad, een beetje lijkend op de bladeren aan de laurierbomen die thuis in de tuin staan, met een soort nootje van ongeveer een centimeter groot. Vol spanning keek iedereen naar mijn gezicht en Anne waarschuwde mij, aangezien zij al eerder een bitterleaf had gegeten. Ik stopte beide onderdelen in mijn mond en toen gebeurde het: een enorme smaakexplosie die ik niet kan omschrijven. Ondanks dat ik nooit heb gerookt, deed het eten mij denken aan nicotine, maar ook aan de stank van bloemkool en de nasmaak van vresselijk vies eten. Eerst wilde ik niet toegeven, aangezien ik ook erg gelachen heb toen de jongens drop proefden, maar ik ben uiteindelijk rennend via de prullenbak naar de wasbak gegaan om mijn mond te spoelen. Een onbeschijvelijke, niet voor herhaling vatbare smaakexplosie kwam zo in de prullenbak ten einde.
Een betere smaak heeft kaneel, wat ik natuurlijk voor mijn reis naar Sri lanka al kende. Ik had geen enkel idee waar het vandaan komt, maar ben momenteel helemaal fan van deze specerij. Ik heb er zelfs over nagedacht om te stoppen met fysiotherapie en door te gaan als kaneelarbeidster! Donderdag was het kaneeldag, aangezien die bomen klaar waren voor verwerking. Alle lessen werden geschrapt en de hele dag stond voor de jongens in het teken van kaneel. Aangezien wij toch wel erg nieuwsgierig waren geworden, zijn wij op de enorme geursensatie die uit de kaneelhut kwam, afgegaan. Bij binnenkomst keken wij onze ogen uit en kregen we meteen een tak in onze handen gedrukt. "Auntie, try!" Één van de jongens ontfermde zich over mij en zo gebeurde het dat ik enorme kaneelstokken heb gemaakt. Ik begon met een boomstam, waarbij ik de eerste laag van het schors af moest snijden. Iedereen hield zijn hart vast en mijn moeder weet waarom. (Ik doe nogal onhandig met messen.) Vervolgens werd de tweede laag van het schors, die dus nog op de tak zat, gepolijsd waardoor het sap eraf droop en de geur van kaneel tevoorschijn kwam. Deze laag moest vervolgens ook met een mesje verwijderd worden in zo groot mogelijke stukken. Des te groter de stukken, des te groter het kaneel en des te meer geld het oplevert. Het was even oefenen, maar uiteindelijk had ik stukken van 40 centimeter. Momenteel ligt het te drogen, waarbij het kaneel inkrimpt, oprolt en zo dus de kenmerkende vorm krijgt. De manager van Hellabeem kwam een kijkje nemen en geloofde niet dat ik die stukken had gemaakt. Wij hebben dit beschouwd als nieuw hobby, de kaneelhut is een gezellige boel, de geur is echt geweldig en ondertussen zaten we te kauwen op verse (zachte sappige) kaneel. Nog nooit heb ik zulke lekkere kaneel gegeten!
Tot zover weer dit verhaal. Het is een beetje lang geworden, dus het verhaal over het uitstapje van dit weekend (Yala National Park) bewaar ik tot de volgende keer. Dan kunnen jullie lezen of het de enorme busrit waard was en of wij wilde beesten hebben gezien.
Bedankt voor de enorm leuke reacties. Bij het vorige bericht heb ik foto’s geplaatst en ik zal ook proberen bij dit bericht wat fotos te plaatsen.
Ayubowan!
Het blijft natuurlijk erg grappig dat sommige jongens mijn naam niet kunnen onthouden, aangezien hun namen nog veel moeilijker zijn. Het is niet niks om namen als Sampath, Suranga, Supun, Sandun, Sanjaya, Saman, Sumith, Sanath, Sarath, Sasanka en Sashi uit elkaar te houden. Ik heb geen idee waarom er zoveel namen met een S beginnen, maar het is wel ontzettend lastig! Niet alleen de namen zijn lastig, maar ook de taal. We schijnen de eerste vrijwilligers te zijn die enigzinds kunnen begrijpen wat er gezegd wordt als mensen Singalees spreken. Natuurlijk verstaan wij lang niet alles, maar de combinatie met de situatie maakt dat ik soms in hele grote lijnen kan begrijpen men zegt. Zelf praten is bijna onmogelijk, maar we hebben al een paar woordjes geleerd; 1-2-3-4-5 (eka, dhekah, thunah, hathahrah, pahah), mijn naam is Suzanne (mahgeh nahmah Suzanne), pijn (Mahhannsiy), oke (hahri-hahri) en ja/nee (ovu/naha). Het blijft wel een hele bijzonder taal en lezen zullen we nooit leren, aangezien de letters uit tekens bestaan. Het is wel grappig om ineens, als we denken dat er over ons gepraat word, hahri-hahri (oke) te kunnen zeggen en naar de verbaasde blikken te kijken, hahaha.
Tijdens de fysiotherapie worden de jongens gestimuleerd om Engels te praten. Met Sameera, de fysiotherapeut als tolk, worden er gesprekjes gevoerd. Nu wij meer zijn ingeburgerd, gaan de gesprekjes steeds makkelijker, omdat de jongens minder bang zijn. Het blijft een hele opgave om hun “Engels” te begrijpen, aangezien het half Singalees is, maar we hebben in ieder geval een hoop plezier. Zeker nu ze nieuwsgierig worden en dus heel verlegen in gebrekkig Engels alles vragen wat ze willen weten. Hoevaak wij al getrouwd zijn, hoeveel kinderen we hebben, wat onze ouders voor werk doen en wat onze religie is. Deze vragen geven heel mooi weer welke dingen men belangrijk vindt in dit land.
Eens in de week hebben de jongens Engelse les en vanmiddag namen wij daar een kijkje. We waren toch wel erg nieuwsgierig geworden wat ze daar leren. Al snel zette de lerares (die eigenlijk administratief medewerkster is) ons aan het werk; “Weten jullie niet een spel om de taal te leren?” Geschokt kijken wij elkaar aan, beiden geen ervaring met lesgeven en super slecht in Engels (dit wist ik voor deze reis al, maar nu ik soms gecorrigeerd wordt door Singalezen, weet ik het zeker). We hebben ons gered, een woordspel gedaan en vooral zelf ook nog heel veel geleerd. Het is grappig om de verschillen op de opdracht “Noem zoveel mogelijk groentes” te zien, aangezien de antwoorden voor ons onbekende groenten waren. Super lastig dus, maar de lerares vond het wel fijn en heeft ons ook uitgenodigd voor volgende week. We gaan ons dan alleen wel voorbereiden, zodat we niet weer met een woordenboek in onze hand voor de klas staan….
Ik was eigenlijk van plan om niets te schrijven over beestjes, aangezien dat een beetje eentonig gaat worden, maar ik kan het niet laten. Op een avond lig ik in bed een boek te lezen, als Anne opeens zegt; "Suus, een spin." Ik reageer nauwelijks, omdat het hier stikt van de spinnen. "Suus, hij is zo groot als mijn hand en rent erg hard!" Ik spring uit mijn bed en zie werkelijk een enorm beest over de grond rennen. Ik heb al sprinkhanen, torren, kakkerlakken en ligtgevende pissenbeden uit de kamer verwijderd, maar ben als de dood voor spinnen. "Oke, ik zal hem weghalen," zegt Anne. Bij de poging om de spin te pakken, valt de spin van de muur af, bijna op haar lichaam. Ze heeft zo hard staan gillen op haar bed, dat ik een enorme lachbui kreeg. Nog een enorme gil en de buurman staat voor de deur. "Sisters, are you oke?" Hij verwijdert de spin en wordt benoemd als held. Lachend zegt hij de volgende dag; "Ik had een foto moeten maken, de één stond krijsend op het bed te springen en de ander stond dubbel van het lachen buiten de deur!"
Het dropverhaal uit mijn vorige blog kreeg een vervolg, aangezien wij een koekje van eigen deeg kregen. Terwijl er twee jongens op de behandeltafel lagen, kregen wij bitterleaves aangeboden. Een groen blad, een beetje lijkend op de bladeren aan de laurierbomen die thuis in de tuin staan, met een soort nootje van ongeveer een centimeter groot. Vol spanning keek iedereen naar mijn gezicht en Anne waarschuwde mij, aangezien zij al eerder een bitterleaf had gegeten. Ik stopte beide onderdelen in mijn mond en toen gebeurde het: een enorme smaakexplosie die ik niet kan omschrijven. Ondanks dat ik nooit heb gerookt, deed het eten mij denken aan nicotine, maar ook aan de stank van bloemkool en de nasmaak van vresselijk vies eten. Eerst wilde ik niet toegeven, aangezien ik ook erg gelachen heb toen de jongens drop proefden, maar ik ben uiteindelijk rennend via de prullenbak naar de wasbak gegaan om mijn mond te spoelen. Een onbeschijvelijke, niet voor herhaling vatbare smaakexplosie kwam zo in de prullenbak ten einde.
Een betere smaak heeft kaneel, wat ik natuurlijk voor mijn reis naar Sri lanka al kende. Ik had geen enkel idee waar het vandaan komt, maar ben momenteel helemaal fan van deze specerij. Ik heb er zelfs over nagedacht om te stoppen met fysiotherapie en door te gaan als kaneelarbeidster! Donderdag was het kaneeldag, aangezien die bomen klaar waren voor verwerking. Alle lessen werden geschrapt en de hele dag stond voor de jongens in het teken van kaneel. Aangezien wij toch wel erg nieuwsgierig waren geworden, zijn wij op de enorme geursensatie die uit de kaneelhut kwam, afgegaan. Bij binnenkomst keken wij onze ogen uit en kregen we meteen een tak in onze handen gedrukt. "Auntie, try!" Één van de jongens ontfermde zich over mij en zo gebeurde het dat ik enorme kaneelstokken heb gemaakt. Ik begon met een boomstam, waarbij ik de eerste laag van het schors af moest snijden. Iedereen hield zijn hart vast en mijn moeder weet waarom. (Ik doe nogal onhandig met messen.) Vervolgens werd de tweede laag van het schors, die dus nog op de tak zat, gepolijsd waardoor het sap eraf droop en de geur van kaneel tevoorschijn kwam. Deze laag moest vervolgens ook met een mesje verwijderd worden in zo groot mogelijke stukken. Des te groter de stukken, des te groter het kaneel en des te meer geld het oplevert. Het was even oefenen, maar uiteindelijk had ik stukken van 40 centimeter. Momenteel ligt het te drogen, waarbij het kaneel inkrimpt, oprolt en zo dus de kenmerkende vorm krijgt. De manager van Hellabeem kwam een kijkje nemen en geloofde niet dat ik die stukken had gemaakt. Wij hebben dit beschouwd als nieuw hobby, de kaneelhut is een gezellige boel, de geur is echt geweldig en ondertussen zaten we te kauwen op verse (zachte sappige) kaneel. Nog nooit heb ik zulke lekkere kaneel gegeten!
Tot zover weer dit verhaal. Het is een beetje lang geworden, dus het verhaal over het uitstapje van dit weekend (Yala National Park) bewaar ik tot de volgende keer. Dan kunnen jullie lezen of het de enorme busrit waard was en of wij wilde beesten hebben gezien.
Bedankt voor de enorm leuke reacties. Bij het vorige bericht heb ik foto’s geplaatst en ik zal ook proberen bij dit bericht wat fotos te plaatsen.
Ayubowan!
-
20 November 2011 - 15:54
Nancy:
Jullie beleven ook elke dag wel wat mee. Van die spin verhaal vondt ik erg leuk. En jullie leren ook nog de taal kennen. Weer erg leuk om je verhaal te lezen.
We hebben afgelopen zaterdag gespeeld met 2 invallers namelijk Milou en Agnes ze moest s`avonds ook nog spelen dus vandaar dat ze met z`n teeën kwamen. We hebben 8-0 verlorren tegen Weesp wel met 3 partijen 3 seters. Nog heel veel plezier en leer ze. -
20 November 2011 - 16:04
Anja Jansen:
Hi suus:) lange verhalen zijn niet erg hoor, heerlijk om te lezen. Xxx anja -
20 November 2011 - 17:50
Roosjes:
het was weer een super ervaring naar wij hebben gelezen het gaat nog steeds goed daar met jullie nu suzanne en ja kaneel is heerlijk goede tijd verder doei veel liefs de rooosjes -
20 November 2011 - 20:38
Jeffrey:
Suus, het is weer een ongelooflijk verhaal! Na het zien van de foto's ben ik echt echt jaloers geworden... Veel plezier nog! -
20 November 2011 - 20:59
Mary:
Mooie blog, en mooie foto's. Zo te zien zijn de jongens heel serieus, en in een fijne sfeer bezig. Wat zijn hun toekomst verwachtingen en waar wordt in Hellabeem naar toegewerkt? Het is in elk geval een hele ervaring, met mensen die het waarderen. Gek dat ze jouw naam niet kunnen onthouden, die begint ook gewoon met een S.
Groetjes Mary -
20 November 2011 - 21:44
Annemieke:
Wat leuk zeg om de fotos erbij te zien.Je ziet er goed uit.
Ik heb weer genoten van je verhalen!!!!
Groeten -
20 November 2011 - 21:50
Els En Piet:
Knap hoor dat jullie durven te slapen met die beestenboel in jullie kamer.
Het zijn leuke en spannende verhalen,ga zo door.
Groetjes... -
20 November 2011 - 22:02
Jaap:
Hoi nichtje,
Kunnen wij nu zaken doen??? Tegen de tijd dat je terug komt zijn die kaneelstokken toch wel droog en geschikt voor de export!!!
Jaap -
21 November 2011 - 01:14
Peter:
suusje,wat zie je er top uit zeg jeetje en wat is het leuk om al jou belevingen mee te kunnen maken en wat wat die kaneel stokken betreft (neem er maar 1tje mee )ben heel erg benieuwd .mischien leuk plan voor de annimatie komende zomer haha als ze vervelend zijn kan je ze ook nog voor andere doeleinden gebruiken oooooooo wat haal ik ma weer op mijn hoofd he nou ik dit zeg .nou ik wacht met veel smart op je volgende blog want wat kan jij ontzettend leuk schrijven dikke knuf uit la douce en succes met alles he -
21 November 2011 - 10:36
Margreet:
Te lang? Jouw verhalen zijn niet te lang. Het leest enorm prettig en zijn eigenlijk gewoon te kort! Je zou al je verhalen in boekvorm moeten uitbrengen. Erg leuk om je bijgeplaatste foto's te zien. Dat kaneel zo bewerkt wordt is voor mij ook nieuw, zo leer je steeds weer wat bij. Maar ik begrijp dat jouw Engels echt "hopeloos" blijft, je had toch laatst een 7?
Groeten uit een zeer mistig Grootebroek -
21 November 2011 - 10:45
Serina Schrama:
He meiden!! Leuk om jullie blogs te lezen! Zo te lezen hebben jullie het naar jullie zin! Ik ga morgen langs mijn ouders en dan stuur ik je het adres van die juwelier!
Veel plezier en doe iedereen de groetjes van me!
-
21 November 2011 - 10:52
Ettina:
Hoi auntie! Wat een belevenissen maak je weer mee: om jaloers op te worden. Met uitzondering van die enge beesten natuurlijk. Voortaan zal ik elke keer als ik kaneel gebruik jou bezig zien met snijden. Fijn dat je er ook weer foto's bij gedaan hebt.
Geniet verder! -
21 November 2011 - 19:18
Ruth :
Lieve Suzanne, wat schrijf je leuk. Gewoonlijk ben ik niet zo dol op reisverslagen, want dan kan je wel aan de gang blijven. Maar nu ben ik om en kijk uit naar je verhalen. Wat doen jullie goed werk. Heel veel plezier nog.
Lieve groeten, Hans en Ruth -
27 November 2011 - 15:51
Rene V.:
Nu pas de tijd gehad om je verslag te lezen en zolas altijd weer genoten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
