De blinde helpt de dove
Door: Suzanne
Blijf op de hoogte en volg Suzanne en Reinier
16 November 2011 | Sri Lanka, Weligama
Een beetje verlegen komt een nanny in een mooie kleurige sari naar ons toegeschuiveld. "Ik heb de jongens gehoord over eten uit jullie land. Zou ik dat ook mogen proberen?" We houden haar de grote zak schepdrop voor en vol verbazing kijkt ze erin. "Kan ik het echt eten? Is het niet gevaarlijk?" vraagt ze, terwijl ze naar de apenkoppen, honingdrop en andere snoepjes kijkt. Als wij zelf ook een dropje nemen, vertrouwt ze het en neemt voorzichtig een ieneminie hapje. Vol verwondering slikt ze het door en stopt vervolgens de rest van het dropje in haar mond. "Mag ik ook zoiets meenemen voor mijn man en dochter?" Weer houden wij haar de zak voor, waar ze kieskeurig twee dropjes uitpakt. "Vinden jullie het erg als ik ook voor mijn buurvrouw, buurmeisje, neef, zus en anderen meeneem?" Vervolgens neemt ze een grote graai in de zak en loopt blij als een klein kind terug, met haar handen vol drop. Eerder die middag hebben wij ontzetend veel lol gehad toen we drop uitdeelde aan twee jongens die bij de fysiotherapie waren. De ene wilde niet toegeven dat hij het niet luste en ging met zijn mond vol naar het 'toilet'. Even later hoorden wij hem buiten zijn dropje uitspugen, zijn mond spoelen en nog meer spugen. De ander rende direct naar de prullenbak om daar het dropje in te gooien. Een uur later, zat hij nog met een vies gezicht en waren inmiddels alle jongens geinformeerd dat ze absoluut geen eten aan moeten nemen van die gekke Nederlandse meiden....
Inmiddels zijn wij een week op het project en zijn volledig ingeburgerd. Onze dag begint met een wake-up call van de jongens. Zij hebben om 6.00 hun eerste activiteit en beginnen dan met het op en af lopen van de heuvel hier op het terrein. Hun vaste tussenstop is de kamers van het personeel en zo worden wij dus wakker gemaakt. Na het ontbijt beginnen wij rond acht uur met fysiotherapie en volgen daarbij de werkzaamheden van de fysiotherapeut. Hij is naast zijn werk als fysiotherapeut ook verantwoordelijk voor aerobicslessen, de spelletjesles en medische activiteiten, zoals iemand verbinden na een ongelukje, maar ook het knippen van nagels. Steeds behandelen we twee jongens tegelijk, wat goed gaat aangezien we met z'n drieën zijn. De behandelingen gaan gepaard met veel hilariteit en er wordt veel tijd voor genomen, maar dat wil absoluut niet zeggen dat de behandelingen niets voorstellen! Niet alleen de jongens, maar ook wij werken ons flink in het zweet. Vanmiddag zwoor één van de jongens dat hij ons ging vermoorden, aangezien hij zo afgemat werd. We sluiten de dag af met een sportactiviteit, meestal met één van de twee nationale sporten; volleybal of cricket. Dit laatste is voor ons nog een beetje lastig, aangezien aan dat spel zoveel regels zitten, dat het bijna niet te volgen is. Bij die sport kies ik er liever voor om toe te kijken, wat ook absoluut geen straf is. Het is geweldig om te zien hoe iedereen samen speelt. De één zit in een rolstoel, de ander hupt op één been, weer een ander heeft een beenprothese en anderen zijn spastisch waardoor ze moeite hebben om gecoordineerd te bewegen. Het maakt niet uit wat iemand mankeert, iedereen doet mee en dat maakt het toekijken erg bijzonder. Ditzelfde geldt overigens ook in andere situaties. Wanneer het etenstijd is, nemen degenen die een bord kunnen dragen het bord mee voor degenen die dat vanwege hun handicap niet kunnen. Toppunt is toch wel dat de jongens elkaar verzorgen wanneer er iemand in het ziekenhuis beland. Enkele weken geleden moest één van de jongens geopereerd worden en hier in Sri Lanka moet een ziekenhuispatient verzorgd worden door een zelf geregeld persoon van het eigen geslacht. Aangezien deze jongen geen familie had om hem te verzorgen, is hij in het ziekenhuis verzorgd door zijn medebewoners van Hellabeem. Wat is ook alweer de gezegde; De blinde helpt de dove, ofziets toch? Geweldig nietwaar?!
Het leventje hier doet mij erg denken aan de zomers op Château Le Haget, waar ik vakantiewerk heb gedaan. We zijn voortdurend aan het kamperen (wassen de wasbak of in een emmer in de badkamer), regelmatig valt de stroom uit, ik leef uit mijn koffer, gezelligheid na het eten (Peter, tijdens deze table d’hotes hoef ik niet te werken ;)), eten uit de streek en dan nog alle beestjes niet te vergeten! Over beestjes kan ik weer een heel verhaal schrijven, maar dat gaat vervelen, dus ik zal me beperken tot twee incidenten. Er leeft een gekko-familie in mijn bed, waar ik absoluut niet blij mee ben. Ik vind die beesten al eng als ze over de muren schieten (we schrikken ons kapot), maar in mijn bed vind ik het nog iets vervelender. Ik lig daarom heel panisch in mijn lakenzak onder een klamboe verstopt. Vorige week liepen wij naar de eetzaal, waar ik vlak voordat we daar aankwamen mijn zaklamp uitdeed. Opeens glipte er iets langs mijn voeten, wat een slang bleek te zijn. Wij wilden niet als Nederlandse trutten gaan gillen en zeggen daarom als we aan tafel zitten heel rustig; " o ja, er zit een slang voor de deur." Opeens grote ophef en iedereen verplaatste zich naar buiten, waar door de jongens de slang vakkundig werd vermoord. Ons werd gezegd; "You're lucky, very lucky, very dangerous!"
Afgelopen weekend hebben wij vakantie gevierd aan het strand. Aangezien het onze eerste weekendje uit was, hebben we het dichtbij huis gehouden en zijn naar Weligama gegaan, een strandplaatsje hier zo'n 15 minuten rijden vandaan en het dichtstbijzijnde stadje. Opgehaald door de tuktuk en uitgezwaaid door de jongens, vertrokken wij naar de zee. Het was erg bijzonder om zoveel verschil te merken in temperatuur, de enorme wind en lekkere warmte zijn zo anders dan in het regenwoud waar wij verblijven! In het stadje zijn niet veel toeristen en wij als blanken vallen dus erg op. Kleine kindjes zwaaien vrolijk of kijken stiekem en halen vervolgens hun vriendjes om ook naar ons te staren. Inmiddels weten we hoe we moeten reageren en zwaaien vrolijk naar de kleine kinderen, maar proberen alle anderen (irritante) mensen te negeren. Iedereen probeert een voordeel te doen met westerlingen in de stad en dat wordt na een tijdje erg vervelend. Na een aankoop in een kledingwinkel, sleurt de eigenaar ons, terwijl wij het gevoel hebben bijna te bezwijken aan de warmte, de hele stad door naar de winkel/fabriek van zijn nichtje. Daar aangekomen kregen wij een rondleiding en natuurlijk werd van ons verwacht ook daar een aankoop te doen. Wij hadden daar echter geen zin in, hebben vriendelijk bedankt en zijn vervolgens naar het strand gevlucht, waar we in tegenstelling tot in de stad wel met rust werden gelaten. We hebben twee dagen aan het strand legen kwamen daardoor zondagavond als tomaten weer terug op het project.
Iedere keer als ik mijn blog open, ben ik verrast door de reacties. Steeds weer nieuwe reacties van collega’s, familieleden, studiegenoten, donderdagavond fysiosporters, campinggasten van afgelopen zomer, badmintonners, andere kennissen en zelfs berichten uit Zuid-Frankrijk. Bedankt allemaal! Het gaat mij niet lukken om alle berichten te beantwoorden, maar ik wil wel graag een paar reacties geven:
Mary, Sinterklaas hebben we nog niet uitgelegd, we moeten onze Nederlandse tradities in stapjes brengen, want drop en sneeuw was al onbegrijpelijk, hahaha.
Els Smit, doe alle sporters maar de groeten, ik ga ervanuit dat jullie erg goed jullie best doen! Mochten er nog meer mensen nieuwsgierig zijn, dan mag je mijn site natuurlijk doorgeven.
Piet en Els, we zijn superblij met de vliegenmepper, er zijn al heeel veeel beestjes mee gedood.
Oudste en jongste ooms, jullie moeten niet te veel internetten hoor, daar worden jullie alleen maar bang van. Succes met jullie voorbereidingen voor Ghana.
Petra, bedankt voor de roepies. Doordat u in Sri Lanka bent geweest, heeft u vast wel een beeld bij mijn verhalen. Het is werkelijk een schitterend land!
Marc, Annemieke en Peter (uit de Gers), wat geweldig dat het gelukt is om mij te volgen!
Later vandaag zal ik proberen nog foto's te plaatsen. Dat lukt nu niet, omdat de internetverbinding erg traag is.
Tot de volgende keer!
Inmiddels zijn wij een week op het project en zijn volledig ingeburgerd. Onze dag begint met een wake-up call van de jongens. Zij hebben om 6.00 hun eerste activiteit en beginnen dan met het op en af lopen van de heuvel hier op het terrein. Hun vaste tussenstop is de kamers van het personeel en zo worden wij dus wakker gemaakt. Na het ontbijt beginnen wij rond acht uur met fysiotherapie en volgen daarbij de werkzaamheden van de fysiotherapeut. Hij is naast zijn werk als fysiotherapeut ook verantwoordelijk voor aerobicslessen, de spelletjesles en medische activiteiten, zoals iemand verbinden na een ongelukje, maar ook het knippen van nagels. Steeds behandelen we twee jongens tegelijk, wat goed gaat aangezien we met z'n drieën zijn. De behandelingen gaan gepaard met veel hilariteit en er wordt veel tijd voor genomen, maar dat wil absoluut niet zeggen dat de behandelingen niets voorstellen! Niet alleen de jongens, maar ook wij werken ons flink in het zweet. Vanmiddag zwoor één van de jongens dat hij ons ging vermoorden, aangezien hij zo afgemat werd. We sluiten de dag af met een sportactiviteit, meestal met één van de twee nationale sporten; volleybal of cricket. Dit laatste is voor ons nog een beetje lastig, aangezien aan dat spel zoveel regels zitten, dat het bijna niet te volgen is. Bij die sport kies ik er liever voor om toe te kijken, wat ook absoluut geen straf is. Het is geweldig om te zien hoe iedereen samen speelt. De één zit in een rolstoel, de ander hupt op één been, weer een ander heeft een beenprothese en anderen zijn spastisch waardoor ze moeite hebben om gecoordineerd te bewegen. Het maakt niet uit wat iemand mankeert, iedereen doet mee en dat maakt het toekijken erg bijzonder. Ditzelfde geldt overigens ook in andere situaties. Wanneer het etenstijd is, nemen degenen die een bord kunnen dragen het bord mee voor degenen die dat vanwege hun handicap niet kunnen. Toppunt is toch wel dat de jongens elkaar verzorgen wanneer er iemand in het ziekenhuis beland. Enkele weken geleden moest één van de jongens geopereerd worden en hier in Sri Lanka moet een ziekenhuispatient verzorgd worden door een zelf geregeld persoon van het eigen geslacht. Aangezien deze jongen geen familie had om hem te verzorgen, is hij in het ziekenhuis verzorgd door zijn medebewoners van Hellabeem. Wat is ook alweer de gezegde; De blinde helpt de dove, ofziets toch? Geweldig nietwaar?!
Het leventje hier doet mij erg denken aan de zomers op Château Le Haget, waar ik vakantiewerk heb gedaan. We zijn voortdurend aan het kamperen (wassen de wasbak of in een emmer in de badkamer), regelmatig valt de stroom uit, ik leef uit mijn koffer, gezelligheid na het eten (Peter, tijdens deze table d’hotes hoef ik niet te werken ;)), eten uit de streek en dan nog alle beestjes niet te vergeten! Over beestjes kan ik weer een heel verhaal schrijven, maar dat gaat vervelen, dus ik zal me beperken tot twee incidenten. Er leeft een gekko-familie in mijn bed, waar ik absoluut niet blij mee ben. Ik vind die beesten al eng als ze over de muren schieten (we schrikken ons kapot), maar in mijn bed vind ik het nog iets vervelender. Ik lig daarom heel panisch in mijn lakenzak onder een klamboe verstopt. Vorige week liepen wij naar de eetzaal, waar ik vlak voordat we daar aankwamen mijn zaklamp uitdeed. Opeens glipte er iets langs mijn voeten, wat een slang bleek te zijn. Wij wilden niet als Nederlandse trutten gaan gillen en zeggen daarom als we aan tafel zitten heel rustig; " o ja, er zit een slang voor de deur." Opeens grote ophef en iedereen verplaatste zich naar buiten, waar door de jongens de slang vakkundig werd vermoord. Ons werd gezegd; "You're lucky, very lucky, very dangerous!"
Afgelopen weekend hebben wij vakantie gevierd aan het strand. Aangezien het onze eerste weekendje uit was, hebben we het dichtbij huis gehouden en zijn naar Weligama gegaan, een strandplaatsje hier zo'n 15 minuten rijden vandaan en het dichtstbijzijnde stadje. Opgehaald door de tuktuk en uitgezwaaid door de jongens, vertrokken wij naar de zee. Het was erg bijzonder om zoveel verschil te merken in temperatuur, de enorme wind en lekkere warmte zijn zo anders dan in het regenwoud waar wij verblijven! In het stadje zijn niet veel toeristen en wij als blanken vallen dus erg op. Kleine kindjes zwaaien vrolijk of kijken stiekem en halen vervolgens hun vriendjes om ook naar ons te staren. Inmiddels weten we hoe we moeten reageren en zwaaien vrolijk naar de kleine kinderen, maar proberen alle anderen (irritante) mensen te negeren. Iedereen probeert een voordeel te doen met westerlingen in de stad en dat wordt na een tijdje erg vervelend. Na een aankoop in een kledingwinkel, sleurt de eigenaar ons, terwijl wij het gevoel hebben bijna te bezwijken aan de warmte, de hele stad door naar de winkel/fabriek van zijn nichtje. Daar aangekomen kregen wij een rondleiding en natuurlijk werd van ons verwacht ook daar een aankoop te doen. Wij hadden daar echter geen zin in, hebben vriendelijk bedankt en zijn vervolgens naar het strand gevlucht, waar we in tegenstelling tot in de stad wel met rust werden gelaten. We hebben twee dagen aan het strand legen kwamen daardoor zondagavond als tomaten weer terug op het project.
Iedere keer als ik mijn blog open, ben ik verrast door de reacties. Steeds weer nieuwe reacties van collega’s, familieleden, studiegenoten, donderdagavond fysiosporters, campinggasten van afgelopen zomer, badmintonners, andere kennissen en zelfs berichten uit Zuid-Frankrijk. Bedankt allemaal! Het gaat mij niet lukken om alle berichten te beantwoorden, maar ik wil wel graag een paar reacties geven:
Mary, Sinterklaas hebben we nog niet uitgelegd, we moeten onze Nederlandse tradities in stapjes brengen, want drop en sneeuw was al onbegrijpelijk, hahaha.
Els Smit, doe alle sporters maar de groeten, ik ga ervanuit dat jullie erg goed jullie best doen! Mochten er nog meer mensen nieuwsgierig zijn, dan mag je mijn site natuurlijk doorgeven.
Piet en Els, we zijn superblij met de vliegenmepper, er zijn al heeel veeel beestjes mee gedood.
Oudste en jongste ooms, jullie moeten niet te veel internetten hoor, daar worden jullie alleen maar bang van. Succes met jullie voorbereidingen voor Ghana.
Petra, bedankt voor de roepies. Doordat u in Sri Lanka bent geweest, heeft u vast wel een beeld bij mijn verhalen. Het is werkelijk een schitterend land!
Marc, Annemieke en Peter (uit de Gers), wat geweldig dat het gelukt is om mij te volgen!
Later vandaag zal ik proberen nog foto's te plaatsen. Dat lukt nu niet, omdat de internetverbinding erg traag is.
Tot de volgende keer!
-
16 November 2011 - 08:43
Maurice:
Ik hoop wel dat je 24/2 weer terug bent :-).....
Mooi avontuur. Ik lees het met veel plezier. Geniet ervan
-
16 November 2011 - 09:10
Jacqueline:
Heejjjj!!!
Wat een geweldig avontuur, en lijkt me ook niet verkeerd met het zonnetje! Je had gelijk hoor,het is hier (Zweden) echt bitterkoud en we verwachten al snel sneeuw en ijs. Zaterdag opent de kunstijsbaan hier dus tja, dan weet je dat niet alleen de zomer, maar ook de herfst al voorbij is =) Maar ehh, Gekko's in bed? Dat is wel wat anders dan in Nederland, waar je hooguit een knuffeldier aantreft onder de lakens =P. En slangen, brrrr!!!! Hoe dan ook, ik wens je superveel geluk en plezier toe daar!! =D Geniet ervan en ik kijk uit naar je foto's! =) Groetjes,
Jacqueline -
16 November 2011 - 10:57
Monique:
Tja, wassen uit een emmer en dan geen wringer hebben........Kan het helaas niet naar je toesturen ;-) -
16 November 2011 - 12:23
Nancy Denijs:
Tjeetje weer zo`n mooi verhaal, ik lees het met plezier. Veel plezier en hoop dat je nog veel meer avontuur zal beleven. -
16 November 2011 - 14:15
Annemieke:
Lieve Suzanne wat heerlijk om je verhalen te lezen, het is een dagelijks ritueel om even naar de computer te kijken of er weer nieuws is,en zodra het er is vliegen mijn ogen over het scherm .
En is het een welkom momentje van ontspanning om je vehalen te lezen.
Wat leuk he van die dropjes, ik benijd jullie dat jullie zon heerlijke puntzak met drop hebben !!!
Ik zie het helemaal voor me als ik je vehalen lees.
Ik kijk nu alweer uit naar je volgende verhaal veel plezier en pas goed op jezelf.
Groeten van ons allemaal!!!!!
-
16 November 2011 - 20:29
Jaap:
Dank zij jouw blog, neem ik op mijn volgende vakantie snoep mee voor de kinderen in Ghana, maar geen drop!!!!
Wat zit jij in een luxe plaats, want die tuktuks zien er als nieuw uit. In india vallen ze uit elkaar.
Groeten, ook namens Miguel,
Jaap -
16 November 2011 - 21:35
Els En Piet:
Het was weer een leuk verhaal.
Jullie maken wel wat mee daar in Sri Lanka.
We blijven de verhalen volgen.
Groetjes -
17 November 2011 - 06:47
Roosjes:
tof alles ja je maakt aardig wat mee zo en je drop verhaal leuk hoor alles goed dus tot de volgende ronde
roosjes -
22 November 2011 - 13:22
Maartje Grootenboer:
Geweldig wat je allemaal meemaakt, zie heel veel dingen terug van onze reis naar Sri Lanka. Doe voorzichtig met al die rare beesten zien je graag weer terug. Geniet van alles en tot ziens. -
10 December 2011 - 13:41
Sharon:
Wat een super verhalen Suus! :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
