Bestemming bereikt
Door: Suzanne
Blijf op de hoogte en volg Suzanne en Reinier
11 November 2011 | Sri Lanka, Weligama
Het is donderdagochtend kwart over zeven en wij komen de eetzaal in voor het ontbijt. Iedereen is al uren op, aangezien de eerste lessen om zes uur beginnen. De keukenhulp ziet ons binnenkomen, gooit zijn eigen thee weg en rent in de rondte. Wanneer wij zeggen dat hij rustig aan moet doen en dat wij zelf wel een bord kunnen pakken, lacht hij vriendelijk, waarschijnlijk verstaat hij ons niet... Hij gebaart dat wij moeten gaan zitten en al snel komt hij de eetzaal binnen gerend met een kopje thee en borden. Wij krijgen geen klein kopje en bord zoals de jongens, maar krijgen een grote mok en mooi versierd bord. Tja, wij zijn blank...
Zo gaat het dus hier op Hellabeem, het project waar wij maandag zijn aangekomen en zes weken zullen verblijven. Gelukkig was onze afspraak met de taxichauffeur goed en werden we maandag met taxi opgehaald om de lange tocht te maken naar het zuiden van het eiland. Een tocht van ruim zes uur in een snikhete auto langs de kust, waarbij de omgeving steeds groener werd, de woningen steeds primitiever, de mensen traditioneler (met sarongs) en steeds minder Engels sprekende mensen. Onze taxichauffeur maakte er een leuke tocht van, waarbij hij stopte bij een enorm Boeddhabeeld, hij vertelde over de enorme schade van de tsunami (die nog schrikbarend veel te zien was) en over zijn land. Hij stopte om verse mango’s, Sri Lankaans broodjes en thee voor ons te kopen. Verder hebben we een tussenstop gemaakt bij een schildpaddenziekenhuis, waar jonge schildpadden werden verzorgd tijdens de eerste levensdagen en zieke dieren werden verzorgd. Zo werd het een leuke autorit, waar ik nog wel even aan moet toevoegen dat de mensen hier als idioten rijden. Zes uur lang over een tweebaans weg rijden, die werd gebruikt als vijfbaansweg, levert best wel wat angstige momenten op.
In een eerdere blog heb ik al geschreven over Hellabeem, maar nu ik er ben, kan ik jullie nog veel meer vertellen. Dit terrein, vier hectare groot, ligt in een groot tropisch regenwoud in het zuiden van Sri Lanka. Momenteel worden hier 27 jongens behandeld, die allemaal uit een kansarme familie komen en een lichamelijke beperking hebben. Dit kan zijn na een traumatische geboorte, door een aangeboren afwijking zoals cerebrale parese (spierspasticiteit), maar ook na een val uit een boom of terroristische aanslag. Zij krijgen hier lessen, die varieren van wiskunde en Engels tot graphic computer design, tuinnieren, kaneelbouw en electronica. Op dit moment wonen er alleen jongens voor langere tijd (ongeveer 2 jaar) intern, meisjes zijn er nu niet, zij komen hier alleen voor korte periodes. Alle jongens krijgen fysiotherapie van Sameera, de fysiotherapeut en nu dus ook van ons. Dit is soms een hele klus, want de aandoeningen zijn best heftig. Zo gebeurt het dus soms dat Anne en ik een patient fixeren (gewoon met ons hele gewicht op de romp en de ander op een been hangen), terwijl Sameera het andere been probeert te behandelen. (Dit klinkt waarschijnlijk vreemd, maar deze jongens zijn zo spastisch dat bij het bewegen van één been het andere been en de romp automatisch meebewegen.)
De eerste dagen waren de jongens erg verlegen en voelden wij ons ongemakkelijk. Tijdens het eten waren stiekem 27 koppies op ons gericht en was iedereen uit zijn doen. Er wordt voor ons appart gekookt, we krijgen 'nette' borden, men rent letterlijk door de eetzaal als wij binnenkomen en in tegenstelling tot alle anderen hoeven wij niet ons eigen bord af te wassen. De eerste keren voelden wij ons hierdoor erg ongemakkelijk, maar we proberen ons er nu bij neer te leggen. Waar de jongens de eerste maaltijden veel stiller dan normaal waren en ook geen muziek durfden te maken na de maaltijd, is het ijs nu wel gebroken. Het breekmoment was de dagelijkse sportacitviteit. Ik deed mee met een potje volleybal en tot mijn verbazing maakte ik het winnende punt en werd ik benoemd tot held! Tijdens de daaropvolgende maaltijd kwamen de jongens bij ons aan tafel zitten en ondanks dat we ze niet kunnen verstaan (wij spreken helaas nog geen Singalees), was het een grote pret. Zeker toen wij niet weg mochtend gaan en moesten blijven tijdens het vaste muziekritueel. Na het diner maken de jongens muziek met zang en getrommel op tafel. Wow wat zijn zij ontzettend muzikaal!
Vrijdagavond is het moment van vertrek, sommige jongens vertrekken voor een weekendje naar huis en zij kwamen ons gedag zeggen. Wel een beetje verlegen vragen ze aan de fysiotherapeut of het vreemd is als zij ons gedag zeggen. Hij probeert de jongens juist te stimuleren om Engels te spreken en vindt dit een uitstekende kans om hun Engels te proberen. Ze moeten nog even oefenen, want veel van hun "Engels" verstaan wij niet, maar het is wel ontzettend lief dat ze ons een fijn weekend komen wensen.
Zoals ik al zei, zitten wij in een tropisch regenwoud, met alle gevolgen van dien. Terwijl wij fysiotherapie geven, vliegen voor het raam (waar geen glas in zit) apen in het rond, in ons verblijf schieten gekko's over de muren, lopen er varanen over het terrein, zijn heel veel spinnen en ook slangen. Aangezien het regenperiode is (we hebben slechts één regenbui gehad, dus het klinkt erger dan het is), zijn er honderd duizenden muggen. Wij hebben de duurste muggencreme met een extreem hoge deetconcentratie en tien uur werking uit Nederland meegenomen, maar zelfs dat werkt niet en wij hebben dus tientallen muggenbulten. Voordat wij gaan slapen hebben wij een heel ritueel ontwikkeld; eerst het bed controleren op ongedierte, wat echt nodig is, aangezien we daar al een kakkerlak en lichtgevende pissenbed van negen centimeter hebben gevonden. Vervolgens wordt de klamboe zorgvuldig over het bed gedrappeerd en kunnen wij gaan slapen. Met regenwoudgeluiden van apen, pauwen, koeien, vogels en nog meer vogels vallen wij in slaap.
Ik kan nog heel veel schrijven, bijvoorbeeld over ons verblijf (we zijn aan het kamperen en dat doet me veel denken aan Le Haget), dat ik heb geleerd hoe kaneel wordt verbouwd, over het eten, de enorme hitte (die nog erger is dan in de stad), de gevaarlijke slang die net langs onze voeten glipte en over alle aandacht die wij als blanken krijgen, maar ik denk dat het genoeg is voor vandaag.
Ik vind het erg leuk om zoveel reacties te krijgen op mijn blogs, bedankt daarvoor! Fijn weekend en tot schrijfs!
Zo gaat het dus hier op Hellabeem, het project waar wij maandag zijn aangekomen en zes weken zullen verblijven. Gelukkig was onze afspraak met de taxichauffeur goed en werden we maandag met taxi opgehaald om de lange tocht te maken naar het zuiden van het eiland. Een tocht van ruim zes uur in een snikhete auto langs de kust, waarbij de omgeving steeds groener werd, de woningen steeds primitiever, de mensen traditioneler (met sarongs) en steeds minder Engels sprekende mensen. Onze taxichauffeur maakte er een leuke tocht van, waarbij hij stopte bij een enorm Boeddhabeeld, hij vertelde over de enorme schade van de tsunami (die nog schrikbarend veel te zien was) en over zijn land. Hij stopte om verse mango’s, Sri Lankaans broodjes en thee voor ons te kopen. Verder hebben we een tussenstop gemaakt bij een schildpaddenziekenhuis, waar jonge schildpadden werden verzorgd tijdens de eerste levensdagen en zieke dieren werden verzorgd. Zo werd het een leuke autorit, waar ik nog wel even aan moet toevoegen dat de mensen hier als idioten rijden. Zes uur lang over een tweebaans weg rijden, die werd gebruikt als vijfbaansweg, levert best wel wat angstige momenten op.
In een eerdere blog heb ik al geschreven over Hellabeem, maar nu ik er ben, kan ik jullie nog veel meer vertellen. Dit terrein, vier hectare groot, ligt in een groot tropisch regenwoud in het zuiden van Sri Lanka. Momenteel worden hier 27 jongens behandeld, die allemaal uit een kansarme familie komen en een lichamelijke beperking hebben. Dit kan zijn na een traumatische geboorte, door een aangeboren afwijking zoals cerebrale parese (spierspasticiteit), maar ook na een val uit een boom of terroristische aanslag. Zij krijgen hier lessen, die varieren van wiskunde en Engels tot graphic computer design, tuinnieren, kaneelbouw en electronica. Op dit moment wonen er alleen jongens voor langere tijd (ongeveer 2 jaar) intern, meisjes zijn er nu niet, zij komen hier alleen voor korte periodes. Alle jongens krijgen fysiotherapie van Sameera, de fysiotherapeut en nu dus ook van ons. Dit is soms een hele klus, want de aandoeningen zijn best heftig. Zo gebeurt het dus soms dat Anne en ik een patient fixeren (gewoon met ons hele gewicht op de romp en de ander op een been hangen), terwijl Sameera het andere been probeert te behandelen. (Dit klinkt waarschijnlijk vreemd, maar deze jongens zijn zo spastisch dat bij het bewegen van één been het andere been en de romp automatisch meebewegen.)
De eerste dagen waren de jongens erg verlegen en voelden wij ons ongemakkelijk. Tijdens het eten waren stiekem 27 koppies op ons gericht en was iedereen uit zijn doen. Er wordt voor ons appart gekookt, we krijgen 'nette' borden, men rent letterlijk door de eetzaal als wij binnenkomen en in tegenstelling tot alle anderen hoeven wij niet ons eigen bord af te wassen. De eerste keren voelden wij ons hierdoor erg ongemakkelijk, maar we proberen ons er nu bij neer te leggen. Waar de jongens de eerste maaltijden veel stiller dan normaal waren en ook geen muziek durfden te maken na de maaltijd, is het ijs nu wel gebroken. Het breekmoment was de dagelijkse sportacitviteit. Ik deed mee met een potje volleybal en tot mijn verbazing maakte ik het winnende punt en werd ik benoemd tot held! Tijdens de daaropvolgende maaltijd kwamen de jongens bij ons aan tafel zitten en ondanks dat we ze niet kunnen verstaan (wij spreken helaas nog geen Singalees), was het een grote pret. Zeker toen wij niet weg mochtend gaan en moesten blijven tijdens het vaste muziekritueel. Na het diner maken de jongens muziek met zang en getrommel op tafel. Wow wat zijn zij ontzettend muzikaal!
Vrijdagavond is het moment van vertrek, sommige jongens vertrekken voor een weekendje naar huis en zij kwamen ons gedag zeggen. Wel een beetje verlegen vragen ze aan de fysiotherapeut of het vreemd is als zij ons gedag zeggen. Hij probeert de jongens juist te stimuleren om Engels te spreken en vindt dit een uitstekende kans om hun Engels te proberen. Ze moeten nog even oefenen, want veel van hun "Engels" verstaan wij niet, maar het is wel ontzettend lief dat ze ons een fijn weekend komen wensen.
Zoals ik al zei, zitten wij in een tropisch regenwoud, met alle gevolgen van dien. Terwijl wij fysiotherapie geven, vliegen voor het raam (waar geen glas in zit) apen in het rond, in ons verblijf schieten gekko's over de muren, lopen er varanen over het terrein, zijn heel veel spinnen en ook slangen. Aangezien het regenperiode is (we hebben slechts één regenbui gehad, dus het klinkt erger dan het is), zijn er honderd duizenden muggen. Wij hebben de duurste muggencreme met een extreem hoge deetconcentratie en tien uur werking uit Nederland meegenomen, maar zelfs dat werkt niet en wij hebben dus tientallen muggenbulten. Voordat wij gaan slapen hebben wij een heel ritueel ontwikkeld; eerst het bed controleren op ongedierte, wat echt nodig is, aangezien we daar al een kakkerlak en lichtgevende pissenbed van negen centimeter hebben gevonden. Vervolgens wordt de klamboe zorgvuldig over het bed gedrappeerd en kunnen wij gaan slapen. Met regenwoudgeluiden van apen, pauwen, koeien, vogels en nog meer vogels vallen wij in slaap.
Ik kan nog heel veel schrijven, bijvoorbeeld over ons verblijf (we zijn aan het kamperen en dat doet me veel denken aan Le Haget), dat ik heb geleerd hoe kaneel wordt verbouwd, over het eten, de enorme hitte (die nog erger is dan in de stad), de gevaarlijke slang die net langs onze voeten glipte en over alle aandacht die wij als blanken krijgen, maar ik denk dat het genoeg is voor vandaag.
Ik vind het erg leuk om zoveel reacties te krijgen op mijn blogs, bedankt daarvoor! Fijn weekend en tot schrijfs!
-
11 November 2011 - 15:00
Maurice:
... Ik ben helemaal stil van je blog...
-
11 November 2011 - 15:04
Suzanne:
Whoehoe, ik heb Maurice stil gekregen! Dat is wel een prestatie, hahaha! -
11 November 2011 - 15:27
Roosjes Hennie:
ja een mens kan wat meemaken maar ik begrijp dat je het een hele ondeneming vind ik vind het een schitterend verhaal en je kan het erg mooi weergeven . hoop dat alles blijft zoals het nu gaat wens je nog veel moed toe hou je goed veel leifs hennie en frits of wel de roosjes belgie doeiiiiiiiiiiii kusjes -
11 November 2011 - 15:51
Yvette Fysiocentrum:
Jeetje, suzanne wat een verhaal. Apen die rondvliegen en al dat ongedierte.. hiiii eng hoor. Maar je zal er wel aan wennen. Indrukwekkend allemaal hoor. ik blijf je zeker volgen.groetjes yvette x -
11 November 2011 - 17:03
Jeffrey:
Suus, het enige wat in me op komt als ik je stukje lees is: WauW!!!! Naarmate ik de regels lees merk ik aan mezelf dat ik probeer om steeds sneller te gaan lezen, omdat ik zo benieuwd ben naar het mooie avontuur wat je daar beleefd. Ik hoop dat je een beetje kan wennen aan het iets minder luxe leventje daar, maar zo te lezen heb je al wel een beetje je draai gevonden. Geniet ervan! -
11 November 2011 - 17:26
Nadie:
Superverhaal suus! Kan niet wachten op de volgende. Veel plezier! -
11 November 2011 - 18:50
Janny:
Ik moet steeds denken aan die enge beesten, ik had al lang de longen uit mijn lijf gegild. Het heeft wel een voordeel: je bent straks nergens meer bang voor! -
11 November 2011 - 22:02
Els En Piet:
Het is best wel allemaal spannend zo te lezen.
En er is genoeg te doen te doen voor jullie.
Els houd niet van al die beestjes.
Groetjes... -
11 November 2011 - 22:59
Peter:
suusje,madamoisel leuk he de rimboe ooo wat begrijp ik je goed,enne die beesten jo je raakt er aangewent hoe ruikt het daar bedoel eigenlijk de geuren en kleuren van het land wat een indrukken zal je opdoen en wat een ervaring dat kunnen ze je nooit meer afpakken en als je later achter de orchideen in het bejaarden huis zit kan je altijd trug denken en zeggen ik heb het maar mooi ff geflikt en er zijn maar weinig mensen die je dat na doen hoor het feestje na het eten zoals je al zegt het is net table hotes haha je favoriet meis zet hem op geniet met volle teugen en ik blijf je volgen dikke knuf uit de franse peet -
12 November 2011 - 10:11
Ettina:
Hoi Suzanne!
Wat een aardige taxichauffeur dat hij jullie onderweg het een en ander heeft laten zien. Ga je ook nog foto's plaatsen? Ik ben namelijk wel nieuwsgierig naar wat jij ziet, met wie je werkt en alles om je heen.
Wat zou het ook leuk zijn om een geluidsbandje te kunnen laten horen van die oerwoudgeluiden.......!
Fijn weekend ook (wat ga jij doen?) -
12 November 2011 - 19:59
Nancy Denijs:
Wauw wat een verhaal en leuk om te lezen. Veel plezier. Pas maar goed op. -
13 November 2011 - 13:45
Hoi Kleinste Nichtje:
Wat een geweldige ervaring voor jou, maar ook een luxe, want door een taxi gebracht te worden is iets anders dan met een plaatselijke bus te reizen. Maar dat moet je ook zeker doen, en niet altijd een tuktuk nemen. Dit doet mij denken aan Goa in India.
Toen Miguel jou blog las wist hij meteen welk Boeddhabeeld jij bedoelde.
En die muggenbeten kom je wel te boven!!! Het is erger als je door een giftige slang wordt gebeten. Het eerste jaar in India is dat Miguel overkomen, maar het was een kleine zeeslang. En gelukkig was een plaatselijk ziekenhuis dichtbij!!!
Heerlijk die spanning van het nieuwe!! Dat misten wij in India, het was of wij elk jaar weer thuis kwamen.
Vandaar, gaan we op 16 januari tot en met 7 februari naar Accra in Ghana. De vliegtickets zijn reeds gekocht het hotel gereserveerd. Maar bij de bevestiging van het hotel kreeg ik een mail dat wij van het vliegveld worden opgehaald. Dit om veiligheidsredenen. Welke dit zijn weet ik niet! Zijn ze in dat hotel soms bang dat wij worden afgezet door taxichauffeurs of heeft dit te maken de criminaliteit?
Tot vanmorgen hebben we een tweetal
Portugese vrienden op bezoek gehad. Zij hebben tot middernacht gegoogled. Voor Miguel ging een wereld open. Zelfs op onze vensterbank zag hij in onze woonkamer een beeld staan. Toen hebben zij hem Accra laten zien. Het huilen stond hem nader dan het lachen. Zo´n armoede had hij nog nooit gezien! Via google kon je de gehele stad overzien. Zeker 80% van de stad bestaat uit sloppenwijken. Huizen gemaakt van hout en golfplaten.
Ik heb gevraagd of we toch maar niet thuis moeten blijven. Maar dat wil hij niet. Want, daarintegen zijn er prachtige tropische regenwouden. Vaak vindt je daar gigantische hangbruggen, zodat je niet aangevallen kunt worden door wilde dieren en de vogels, vlinders en insecten beter kunt zien. Ook zijn er op de rivieren en meren boten waarop je kunt slapen e.d.
Eindelijk heb ik weer eens een vakantie uitgezocht die de broodnodige spanninng met zich meebrengt. Nu nog een visum en een prik halen tegen gelekoorts en ons dan schrap zetten voor dit avondtuur!!!!
Groeten, ook namens Miguel,
Je oudste oom -
13 November 2011 - 14:47
Jenette:
Wat een leuk verhaal weer. Je maakt ook van alles mee zeg! Niets voor mij al die beesten, maar misschien ga je eraan wennen. Heel veel plezier nog en tot het volgende verhaal.
Groetjes. -
13 November 2011 - 15:27
Tineke Bunnik:
Ha Suzanne en Anne, dat zijn mooie verhalen! Ben blij te lezen dat jullie goed zijn aangekomen en druk aan het acclimatiseren zijn. Geniet ervan en veel plezier met de kinderen. Dag! -
13 November 2011 - 17:15
Mary:
Wat weer een prachtig, leerzame blog.
Je beseft dan pas goed in wat voor weelde we hier leven. Wij houden ons hier bezig met de intocht van Sinterklaas (is daar natuurlijk bijna niet uit te leggen)
en jij zit daar tussen de apen spinnen en slangen. Je leeft in een heel andere wereld. Het werk op zich geeft denk ik ook veel voldoening omdat ze je daar zo hard nodig hebben, en jullie inzet meehelpt een toekomst voor jongens op te bouwen, die anders kansloos waren.
Succes ! -
13 November 2011 - 17:33
Reinier:
Wat kan je toch alles mooi in woorden brengen.
Denk nu van ik wil ook!!!
-
13 November 2011 - 19:37
Els Smit:
Hoi Suzanne,
Leuk om je verslag te lezen. Ik kijk nu al uit naar je volgende verslag. Ik zal donderdag op fysiosport vertellen dat je het tot nu toe overleeft heb en dat je het te druk heb om ons te missen.
Groetjes,
Els Smit -
14 November 2011 - 15:55
Petra Hoitsema:
Hai Suzanne,
Je vader heeft net het mailadres naar mij verzonden van jou. Geweldig wat een ervaring voor je allemaal.
Volgens Henk ben je een reislustig type. Genieten is mijn remedie zoveel mogelijk beleven. Een geweldig verhaal
Wij zijn zelf n.l. ook in Sri-lanka geweest vandaar dat ik nog roepies voor je had.
Suzanne geniet er van alles wat je gaat ondernemen, groet van Peet een collega van je vader maar dat had je al begrepen denk ik.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
