C'est dommage, mais tout a une fin!

Het is ontzettend jammer, maar na 52 Franse dagen, na 110 croissants te hebben gegeten, heel veel mensen te hebben ontmoet en leuke dingen te hebben gedaan is er ook aan deze zomer op het Franse platteland weer een eind gekomen…..

Een volle mailbox met mailtjes over mijn studie en badminton. De telefoon die gaat als ik probeer uit te slapen; Het voelt alsof ik nooit ben weggeweest! Ik ben 7,5 week van de wereld geweest, zonder nieuws, televisie en geen idee wat er in de wereld gebeurd, maar ik ben weer terug!

Ik zal eerst nog iets schrijven over mijn laatste dagen op de camping;

Afgelopen vrijdag schreef ik dat we ruim twee hele dagen met minimaal vijf personen bezig zijn geweest met de voorbereiding van het grote bruiloftsfeest van zaterdag en zondag. Het is niet te geloven hoeveel er gedaan moet worden als voorbereiding voor een feest met 200 gasten; van peper en zoutvaatjes vullen tot tafels dekken, van decoreren tot bestek in servetten rollen en van een dansvloer maken tot het koud zetten van (heeeeeeel veel) flessen wijn en champagne. Zaterdagochtend was het ook wisseldag van de chalets en dus begon ik al om 7.30 met het controleren van inventarissen en het aanvullen daarvan. Rond het middaguur hebben we snel gegeten en waren we helemaal klaar voor het feest. Met maarliest tien, in zwart-wit gekleedde, serverende personeelsleden, waarvan vijf onervaren mensen zoals ik, waren we klaar voor de ‘hel’ die bruiloftsfeest heet. Gelukkig ging alles erg goed, zat de sfeer er goed in (mede dankzij de liters wijn die niet aan te slepen waren) en was iedereen tevreden. Het is wel echt topsport om 200 borden uit de keuken (op de eerste verdieping) te halen en die naar het terras te brengen! Gelukkig lukte het mij om drie borden mee te nemen en heb ik niets (!) laten vallen! Alles ging echt op z’n Frans; rustig aan (de zeven-gangen lunch duurde van 15.00 tot 21.00), heel veel wijn en veel gezelligheid. Tussen de gangen door werd er flink gedanst, gezongen en gefeest, dus met de sfeer was niets mis! Toen wij rond 22.30 net klaar waren met het afruimen van alle troep van de lunch, was het tijd voor het diner. Ik zei nog (met mijn Nederlandse hoofd); “Wie gaat er nu nog eten, na een giga grote zeven-gangen lunch?” Nou ik heb mij echt verbaasd, want bij het buffet werden borden vol eten opgeschept! Sommige mensen hadden wat hulp nodig bij het opscheppen van het eten, want als je dronken bent, dan snap je niet meer hoe je fruitsalade op moet scheppen, natuurlijk! (hahaha)
Het feest is tot zondagochtend 5.30 doorgegaan, maar toen lag ik gelukkig al in mijn bedje te slapen! Tot onze verbazing zaten er om 9.00 alweer mensen (sommige nog niet nuchter) op het terras voor het ontbijt. Jeetje, het gaat echt aan één stuk door hier!
Al met al was het een gezellige bruiloft, er zijn geen borden gevallen, het bruidspaar was meer dan tevreden, de sfeer was super en ik vond het een hele ervaring om mee te maken!

Zondagmiddag en maandag hebben wij ons aangepast aan het Franse ritme en hebben we heerlijk uitgebreid gegeten (de restjes van de bruiloft!) en een siesta gehouden. Voor het eerst heb ik in mijn bikini bij het zwembad gelegen en ben daar dan ook gigantisch verbrand. Natuurlijk moest er ook nog gewerkt worden, we hebben veel schoonmaakwerkzaamheden verricht; de golfkarretjes, de zwembadstoelen, de schaakstukken, het terras en het zwembadbarretje zijn weer glimmend schoon!
Maandagavond hadden wij een personeelsbarbeque. Iedereen die deze zomer heeft gewerkt was uitgenodigd; van afwashulp tot schoonmaaksters en van de tuinman tot het animatieteam. We hebben weer heerlijk gegeten en een gezellige avond gehad. Tot slot hebben we de paquito-dans gedaan. Dit is een dans die veel gedaan wordt in de streek en ook tijdens de bruiloft meerdere keren is gedaan; iedereen zit in een lange rij achter elkaar op de grond met de armen omhoog. Iemand anders gaat erop liggen en wordt naar achter doorgegeven. Het klinkt heel eng (is het ook), maar het is echt hilarisch!

Dinsdag was Arnaud de taxichauffeur naar Pau. Hij heeft Femke (mijn collega) en mij naar het vliegveld gebracht. Ik had bijna niets in mijn koffer, want ik heb bijna alles achtergelaten. Tot mijn verbazing woog mijn koffer nog 14,9 kilo (wel precies binnen de bagagelimiet, maar echt onbegrijpelijk omdat er bijna niets in mijn koffer zat). Na een vertraging van een half uur vertrokken we naar Charleroi, waar mijn ouders ons op hebben gewacht. Een lange autoreis volgde (spits bij iedere stad die we tegenkwamen) kwamen we in Grootebroek aan. In het begin moest ik even wennen hoor, het voelde net alsof ik op vakantie was, het voelde niet als thuis.

Inmiddels is het donderdagmiddag en lijkt Frankrijk alweer heel lang geleden. Toch moet ik nog wennen; zo heb ik bijvoorbeeld 7,5 week buiten geleefd en op slippers gelopen. Het eerste wat ik deed toen ik vanochtend wakker werd was mijn raam helemaal open zetten en schoenen wil ik voorlopig ook nog niet aan! Pff wat is het leventje thuis anders dan in Frankrijk, het kost mij echt moeite om weer te wennen!



Al met al kan ik weer zeggen dat ik een geweldige, onvergetelijke zomer heb meegemaakt: “C’était très sympa!” zullen de Fransen zeggen!

Ik heb veel leuke momenten meegemaakt en veel dingen geleerd. Netals andere jaren was het hard werken, soms is het wel eens vervelend om voortdurend vriendelijk te moeten blijven (ook ‘s ochtends vroeg) en altijd aangesproken te worden, maar de vele tekeningen, kaarten, bedankmails, complimenten en huilende kinderen bij vertrek, maken alles weer goed!

Mijn Frans is inmiddels steeds beter, ik versta heel veel wat Fransen zeggen, alleen is het praten nog erg moeilijk. Als toppunt heb ik een Frans telefoongesprek gevoerd en kon ik zelf naar Franse mensen om afspraken te maken of dingen te regelen. Joepie, het ziet ernaar uit dat ik het toch nog een keer ga leren!

Ik heb heel veel bijzondere mensen ontmoet; een jongetje van vier jaar oud die niet kon praten, een meneer revaliderend van een hersenbloeding, een meisje die sprekend op mij lijkt, een doof meisje (ik heb een beetje gebarentaal geleerd!), een Franse meneer die Nederlands wilde leren omdat hij de Nederlanders zo vriendelijk vindt, een Franse oma, hyperactieve Nederlandse kinderen en een Frans meisje die ontroostbaar was toen ze afscheid kwam nemen.

Er waren veel campinggasten die er vorig jaar ook waren en het was geweldig om te zien dat kinderen zo blij waren dat Arnaud en ik er weer waren. Er wordt veel gesproken over de ‘magie’ van de animatie op deze camping. “Het is niet animatie, zoals op andere campings, het is allemaal heel simpel en open, iedereen is welkom en (bijna) alles mag.” Meer dan andere jaren hebben campinggasten beloofd om volgend jaar terug te komen. Een compliment voor ons dus! Zelf ben ik ook weer gevraagd om volgend jaar terug te komen en ik ben er al uit; ALS ik weer zomervakantie heb (dat hoop ik natuurlijk wel), kom ik zeker weer terug! Eigenlijk zouden ze het gewoon niet zo leuk moeten maken daar, het is toch niet te geloven dat ik nu al besloten dat ik volgend jaar weer heen wil!

Ik heb ongeveer 2000 foto’s verzameld, waarvan ik de leukste op internet ga zetten. De link naar de foto’s zal ik op deze site plaatsen, maar dat zal nog een paar dagen duren.

Nou dit was het einde van mijn Frankrijk-avontuur van deze zomer, met veel moeite is het mij gelukt om weer een verhaal te typen op een Nederlands toetsenbord. Iedereen bedankt voor het reageren op mijn verhalen! Mocht ik volgend jaar weer naar la Douce France gaan, dan zal ik zeker weer deze site bijhouden!