Een kleurrijk Roemenië

Woensdagochtend verlaten we Boedapest. Al zwaaiend naar deze gemoedelijke en mooie stad, gaat ons avontuur verder. We zijn blij met ons eerste klas ticket, want de eerste klas hier komt overeen met de tweede klas in Nederland. Een beetje ruimte is wel prettig als je een 11 uur durende reis voor de boeg hebt! Het landschap naar de grens met Roemenië is eentonig; vlak, grauw en droog. Terwijl ik met een muziekje op en uit het raam staar naar boeren die met hun paard en wagens over de onverharde wegen rijden, denk ik; “Hier begint Oost-Europa.” Wanneer ik naar het toilet ga, weet ik het zeker, dit is Oost-Europa! Één blik op de toilet en ik twijfel of ik wel echt moet. Ik laat mijn broek zakken en doe verwoede pogingen om vooral de toiletpot, die van oorsprong wit was, maar nu bruine en gele vlekken heeft, vooral niet aan te raken. Terwijl de trein alle kanten op schudt, kijk ik naar de muren waren verfbladen loshangen en grote roestvlekken zichtbaar zijn. De deur kan niet dicht en de draaiknop van de wasbak zit vastgeroest. Slik, dit is nog maar Hongarije, wie weet wat ons nog te wachten staat!

Het treinreizen heeft veel mooie kanten. We zien stations zonder perron, waar mensen op het naastgelegen spoor staan te wachten op de trein, hebben een handen-voeten gesprek met een Roemeense oma en lachen om drie dames met stapels tassen. De trein loopt vertraging op, vanwege die vele tassen. Eenmaal in de trein moeten de weekend en boodschappentassen naar de juiste plek getild worden en dat is 2 wagons verderop. Een hele klus, die met zweet op het voorhoofd door de dames wordt uitgevoerd. Wij vermaken ons uitstekend met het tellen van de overvolle tassen (40 stuks) en het achterhalen van de inhoud (dozen eten, kleding, misschien wel een hele huisraad?). Ondanks dat het niet mag, roken er mensen in de treincoupé. Conducteurs zeggen daar niets van, zij doen zelf mee of hebben het erg druk met het controleren van de tickets. Dit doen zij soms ieder half uur weer en iedere keer weer krijgen wij een krabbel op onze pas. Geen stempeltje zoals bij ons, maar met de pen een paraafje en oncijferbare woorden.

Onze eerste indruk van Roemenië is grauw en grijs. Langs het spoor zien wij veel leegstaande betonnen gebouwen, die half ingestort zijn. Opvallend is ook het grote percentage vrachtwagens dat hier op de wegen rijdt. Ik denk dat 50% van al het verkeer een vrachtwagen is. Des te meer wij in het midden van het land komen, des te groener en ruiger het landschap wordt. Aangezien het inmiddels stikdonker is geworden, er geen omroepsysteem is en de stations onverlicht zijn, hebben wij een uur lang bij de deur van de trein gestaan met onze jas aan en rugtassen op de rug. Iedere keer als de trein stopte, hingen wij uit de deur om te kijken waar wij waren. Uiteindelijk, een uur later dan gepland, staan wij in Sighisoara, onze tweede bestemming.

Sighisoara is een sprookjesachtig dorpje, die bekend staat om Dracula. Roemenië is een land van mythen en verhalen. De meeste bekende mythe is die om de Transsylvaanse graaf Dracula. Het fenomeen vampier heeft te maken met het Oost-Europese geloof dat gekwelde zielen uit hun graf konden verrijzen en zichzelf in leven houden door bloed te zuigen uit levende mensen. Sinds de verfilming van het Dracula verhaal (1897) is Roemenië bekend om graaf Dracula, die geboren is in Sighisoara. Veel tijd om te genieten van het dorpje hadden wij niet, want vandaag (donderdag) stond er een excursie gepland naar het platteland. Sinds april heeft het hier niet geregend en tot 3 oktober is de temperatuur niet onder de 30 graden geweest. Mogen jullie raden wat het weer nu is… De regen die wij vorige week in Nederland op ons hoofd hebben gehad, is naar Oost-Europa getrokken. Dit is dus dubbel genieten!

Door een Nederlandse gids, al 11 jaar wonend op het platteland van Roemenië, zijn wij vandaag meegenomen op een dagtrip. In deze regio, Transsylvanië genaamd, woonden vroeger veel Saksen, dit is een Duitse etnische groep. We zijn naar drie Saksische dorpjes geweest, waar wij hebben rondgekeken en de kerktorens hebben beklommen. De eerste toren had vreselijke trappen; zelfgetimmerde ladders die aan alle kanten wiebelen. Prins Charles heeft een landhuis naast deze kerk en schijnt regelmatig de toren te beklimmen en Nicolette Kruiver (van het reisprogramma 3 op Reis) heeft vorig jaar jankend boven gestaan, omdat zij de ladders zo eng vond. Wij zijn stoer, wij hebben genoten van de uitzichten en zijn zonder een traan weer veilig beneden gekomen.

Het leven in de dorpen is schokkend en het voelt alsof wij door een filmdecor lopen. Hier wonen veel zigeuners, hebben de meeste mensen een paard en wagen om zich te vervoeren en is geen aansluiting met gas en water. Water haalt men uit de put, toiletten bestaan niet en het leven is gericht op overleven. De mensen leven voor een groot deel zelfvoorzienend en er zijn dus nauwelijks winkels. Hier bestaan beroepen als houthakker, walnotenplukker en herder nog en doen mensen aan ruilhandel. Om een paar dorpen verderop te komen liften zij langs de straten, aangezien openbaar vervoer hier niet bestaat. Terug in de Middeleeuwen! De straten zijn erg leuk, de huizen hebben allerlei vrolijke kleuren, dus het straatbeeld doet denken aan de plaatjes van de kleurrijke huizen op de Nederlandse Antillen. In het begin vonden wij Roemenië grauw en grijs, maar geloof mij, hier in Transsylvanië is het kleurrijker dan waar ook in Nederland!

Na deze ervaring klepperen onze oren van alle informatie, maar hebben wij een heel ander beeld van Roemenië kregen. Momenteel zitten wij in een gastenverblijf in één van de dorpjes en kijken wij terug op een zeer interessante dag. In het enorme gastenverblijf worden wij in de watten gelegd. We kregen letterlijk en figuurlijk een enorm warm ontvangst van een Roemeense maaltijd (gelukkig geen koeienmaag-soep, waar wij even bang voor waren) en een heerlijk warm houtkacheltje met een fles wijn. Wat is reizen toch vervelend……

(Dit verhaal is geschreven op donderdagavond 11 oktober)