Rennen op 'Schiphol'

Dinsdag, de dag waarop ik een jaartje ouder ben geworden, hebben wij Roemenië achter ons gelaten. Het land van de polenta (maisprut), koeienmaagsoep en leuke taal. Roemeens blijkt lang niet zo moeilijk als het Hongaars. Waar in het Hongaars geen enkel woord te herkennen is, heeft het Roemeens veel overeenkomsten met zuid Europese talen, zoals Spaans, Italiaans en Frans. Met handen en voeten en enkele woorden is het ons prima gelukt gesprekken te voeren met Roemenen. We hebben ‘verteld’ over ons land, maar ook over onze reis en wat wij vinden van Roemenië.

Mijn verjaardag begon met het ontbijt. Renate smoest en gebaard met de ober en waar ik al bang voor was, gebeurde. Nadat ik mij volgegeten had met het ontbijt, arriveert de ober met een chocoladetaartje en een enorme kaars. Vol van de veel te machtige, maar o zo lekkere taart pak ik mijn tas in. Het is namelijk niet alleen een grote dag vanwege mijn verjaardag, maar ook vanwege de enorme reis van Boekarest naar Istanbul. Toen wij onze reis planden, was al bekend dat er geen trein zou rijden op een deel van het traject (van de Bulgaars-Turkse grens tot aan Istanbul). Wij wisten toen echter nog niet dat ook op een ander deel van het traject werk aan het spoor was. Volgeladen met eten en drinken installeren wij ons voor deze enorme reis in de trein. We delen de coupé met een superstoer ouder Amerikaans echtpaar, een Bulgaars meisje, die erg goed Engels spreekt en een Amerikaanse jongen op rondreis door Europa. Een gezellige boel, waardoor de eerste zes uur voorbij vliegen. In Gorna, een middelgrote stad in Bulgarije worden wij uitgezwaaid door onze reisgenoten, maar eerst moest er natuurlijk nog gezongen worden voor mijn verjaardag. In tassen werd gegraven naar cadeautjes en zo voelde ik mij ver van huis toch jarig! In Gorna voegen wij ons bij een groep van ongeveer 12 mensen die allen Istanbul als bestemming hebben. We nemen een bus naar Dimitrovgad. Dit klinkt als Rusland, maar ligt in Bulgarije. Buiten is het ontzettend donker en het is maar goed dat ik geen wagenziekte heb, anders had ik daar nu absoluut last van gehad. Helemaal suf van een korte, diepe slaap, strompel ik de bus uit, klaar om weer een trein te pakken. Hortend en stotend rijdt de gammele trein door Bulgarije, maar door de vermoeidheid lukt het mij even weg te zakken. Ineens ben ik klaarwakker als er met veel geweld middenin de nacht Bulgaarse douanemensen de trein in komen. Met felle zaklampen schijnen ze in onze gezichten, controleren de bagage en doorzoeken de trein op smokkelaars. Een half uur later, gebeurd dit ritueel een paar honderd meter verderop door de Turken opnieuw. Als ik iets te vrolijk “Goodmorning, o sorry, goodevening or goodnight!” zeg, krijg ik een preek in het Turks. Hier was men niet zo van gediend, maar ik ben mij van geen kwaad bewust. Na opnieuw een busrit komen wij om zes uur ’s ochtends (woensdag) moe, suf en vies aan in Istanbul. Wat geweldig om daar weer te zijn! Anderhalf jaar geleden was ik er op stedentrip met mijn moeder en ik had nooit kunnen bedenken dat ik daar zo snel nogmaals zou zijn. De receptionist ligt nog te slapen en snapt er niets van. “Waarom komen jullie op dit tijdstip aan? Hoe kan het dat jullie met de trein/bus zijn gekomen? Sporen jullie wel?”

In Istanbul brengen wij onder andere een bezoek aan de bekende attracties; de grote bazaar, die met 400 winkels en 200 straten echt groot is, de indrukwekkende blauwe moskee, het Topkapi paleis, we eten Turkse baklava en gaan naar de hamam.

Trots op onszelf realiseren wij dat we de Oriënt-Express hebben volbracht. In 1883 ging men al met de trein naar Istanbul en wij hebben dat anno 2012 ook gedaan! Menig persoon die wij ontmoeten verklaard ons voor gek, maar wij zijn blij; We hebben het gedaan! “Als toetje mogen we nog even naar Athene”, roepen we in koor.

Dit ‘even’ naar Athene werd weer een heel avontuur en ook meteen het heftigste moment van onze reis. Voor vrijdagavond hadden wij een bus naar Athene geboekt. Door economische problemen rijden de treinen in Griekenland zeer sporadisch en werd het ons afgeraden met de trein te reizen. Reinier was zo lief om ons vlak voor vertrek op de hoogte te brengen van de situatie in Athene; 24-uursstaking van winkels, banken en restaurants, vuurgevechten op straat en knokpartijen met de politie. Zonder ook maar een idee te hebben over wat we aan zouden treffen, vertrokken wij vrijdag naar het busstation in een buitenwijk van Istanbul. Volgens het reisbureau een rit van 40 minuten, maar wij wilden op tijd zijn en gingen 90 minuten van te voren weg. Hier hadden we later enorme spijt van…. De tram is overvol en rijdt langzaam. Wanneer Renate zich afvraagt of we de bus wel gaan halen, lach ik haar nuchter uit. “Tuurlijk wel, maak je niet zoveel zorgen!” Toen wist ik echter nog niet wat komen ging. De routebeschrijving blijkt namelijk niet te kloppen, waardoor wij twee keer op het verkeerde metrostation staan. Al rennend komen wij erachter dat ook het derde station niet klopt. Daar stonden we dan; tien minuten voor vertrek van de bus op een verkeerd metrostation en met te weinig lira’s op zak om nog een metrokaartje te kopen. De beveiliging zag onze wanhoop en opende het metropoortje, zodat wij zonder kaartje toch weer met de metro mee konden. Achteraf kon ik deze man wel zoenen, wat een held! Na een zenuwslopende rit komen wij 2 minuten voor vertrek van de bus aan op het busstation. Een park, lijkend op Schiphol, maar dan met bussen. Wat een enorme chaos! Al roepend, vragend en rennend met twee rugtassen komen we al zwetend, hijgend en uitgeput aan bij de balie en blijkt dat de bus er nog staat. Deze bus rijdt één keer per dag en moet soms weken van te voren gereserveerd worden. Even een volgende bus pakken is dus geen optie en bovendien hebben wij voor deze bus een duur ticket moeten kopen.

Het busstation leek op een vliegveld en de bus lijkt op een vliegtuig. We hebben een televisiescherm met films en er komt regelmatig iemand langs met koffie/thee, fris en eten. Beetje jammer dat het personeel alleen Turks spreekt, wat menig spraakverwarring veroorzaakt. Naast ons zit in Duitssprekende Griek, die graag met ons communiceert. Helaas heb ik al in geen jaren meer Duits gesproken en is die taal compleet weggezakt. Het communiceren met de man, die half Grieks half Duits sprak en ons, ging dus ook maar moeizaam. De bus wordt bij de grens tussen Turkije en Griekenland bijna 3 uur stilgehouden, aangezien er twee jongens uit de bus ondervraagd werden. Terwijl we langs de Griekse kust rijden en uitzicht hebben op olijfbomgaarden en een heuvelachtig landschap, naderen wij na 18 uur Athene. In de middle of nowhere worden wij, met nog een paar anderen, de bus uit gezet. De man van het busstation spreekt alleen Grieks, wij hebben geen idee waar we zijn (“Is dit wel Athene?”) en hebben geen idee hoe we in het centrum komen. Gelukkig blijft er nog een toerist hopeloos achter. Samen met hem, een Griekse plattegrond, een Engelse vertaling van de Griekse straatnamen en de kaartfunctie op zijn telefoon dwalen we rond, totdat we eindelijk bij een metrohalte komen. Daar staat onze heldin; een medewerker die naar ons hotel belt om te vragen waar het zich bevindt en hoe wij er moeten komen.

Weer een nieuwe stad, nieuwe indrukken, een nieuwe taal en nieuwe gewoonten. Wat een avontuur…