Oost, west, thuis best

We hebben tijdens onze reis naar Athene 4000 kilometer afgelegd en 80 uur in de bus/trein gezeten. Na deze geweldige reis zijn wij in 3,5 uur naar huis gevlogen en dat voelt wel een beetje vreemd…

Eerst nog even een verslag van de laatste dagen in Athene, want in mijn vorige verhaal was ik gebleven bij de enerverende reis van Istanbul naar de Griekse hoofdstad. De kranten koppen met “Traangas en brandbommen bij rellen in Athene”en “Doden bij rellen in Athene”, maar wij beklommen zondag de heuvel met de belangrijkste bezienswaardigheid van de stad. Op de Acropolis, Grieks voor ‘hoogste punt van de stad’, staan delen van gebouwen die nog stammen uit 400 voor Christus. Het bekendste gebouw is het Partheon, de tempel van de beschermgodin van de stad Athene. Eenmaal bovenop de heuvel bleek deze tempel wegens een renovatie in de steigers te staan, waardoor het er een stuk minder mooi uit zag, dan wij hadden verwacht. Desalniettemin, heel bijzonder om hoog boven de stad rond te lopen tussen stenen en gebouwen die al enorm oud zijn. Twee dagen lang wandelen we door de groene heuvels van de stad, eten Grieks in typische Griekse tavernes en bezoeken de bezienswaardigheden. Benoemenswaardig is de centrale markthal. Overal slagers met bebloede jassen, veel geschreeuw (waarschijnlijk teksten als “koop bij mij”) en vooral heel veel stukken vlees. Terwijl we zien hoe kadavers met grof geweld in stukken worden gehakt, worden we bijna onwel van de geur en het hele tafereel. Snel vluchten we weg, maar komen in de vishal. Dit is niet veel beter; enorme stank, een laag water op de grond waarin visresten drijven en overal nog levende zeedieren. De hal met olijven, dadels, noten en kruiden bevalt ons gelukkig beter.

Overal in de stad zien wij politie en beveiliging en bij grote pleinen of belangrijke gebouwen staan busjes ME’ers klaar om in te grijpen. Dagenlang zien wij hen koffie drinken, spelletjes spelen en de krant lezen. De sfeer lijkt relatief rustig, op de vele leuzen na, die op de muren van prominente gebouwen (zoals de universiteit en de bibliotheek) zijn geschreven. Menig Griek wil ons vertellen over hoe slecht de regering wel niet is, aangezien ze gaan bezuinigen. Dat wij vinden dat deze bezuinigingen terecht zijn en dat de Grieken niet moeten klagen, houden wij maar even voor ons. Terwijl het dinsdag troosteloos weer is en het de hele dag regent, merken wij dat in één keer de sfeer in de stad omslaat. Overal staan mensen met spandoeken te schreeuwen, wegen worden afgezet en de eerst nog tijddodende ME’ers, zijn in opperste staat van alertheid. Sirenes aan alle kanten van de stad en vooral veel frustratie vormt het straatbeeld.

Na veel dagen in steden te hebben doorgebracht, hadden wij het plan met de boot naar een Grieks eiland te gaan. Wij dachten dat er naar de eilanden met regelmaat, bijvoorbeeld ieder half uur, een boot zou gaan, maar dat bleek absoluut niet waar te zijn. In de passagiershaven, die echt onwijs groot is, staan rijen cruiseschepen zo groot als flatgebouwen en enorme veerboten. De vele loketten van alle rederijen doen ons duizelen. Uiteindelijk vonden wij een onafhankelijke balie, die ons kon informeren. Wij hadden drie eilanden op ons lijstje staan; voor het eerste eiland bleek de boot net te zijn vertrokken en gaat de volgende pas over drie uur en bij de ander gaan er alleen boten in de spits (en die was net afgelopen). Gelukkig gaat er over half uur een boot naar het derde eiland; Aegina. Na een uur varen kwamen wij bij het eiland aan en inmiddels was het gaan regenen. Na een uur lopen door de haven, struinen door de schattige straatjes en genieten van de rust, zijn wij bij een strandtent neergeploft, waar wij ons uren hebben vermaakt met een boek. Een heerlijk uitje!

Na een bezoek aan Athene zit onze reis er weer op. Wat hebben wij veel meegemaakt en veel gezien. Treinreizen is absoluut een aanrader, aangezien je op die manier veel meer meemaakt van het ‘echte’ land en urenlang tussen de lokale mensen doorbrengt. De reis kan zo comfortabel gemaakt worden als dat je zelf wilt en dat maakt treinreizen voor iedereen interessant. Terugdenkend aan de afgelopen 17 dagen begint het mij te duizelen. Zoveel verschillende dingen gezien in korte tijd, dat het een onvergetelijke reis is geworden. Tot slot nog even een paar ervaringen en opmerkelijke momenten;
- In Roemeense dorpen leeft men nog in het tijdperk ‘jagen en verzamelen’. Men haalt voedsel uit het bos, leeft zonder stromend water, rijdt met paard en wagen en doet aan ruilhandel. Nooit geweten dat dit nog in Europa plaatsvond!
- Roemenië is absoluut niet grauw en grijs.
- In Aziatisch Istanbul zie je geen spleetogen, bamboeplanten en bami.
- Mij is verteld dat je jezelf een wereldreiziger mag noemen als je in net zoveel landen bent geweest als dat je leeftijd is. Na even tellen weet ik het zeker; Ik ben bijna een wereldreiziger! ;)
- In heel Oost-Europa roken enorm veel mensen. In de trein, in restaurants, in musea, in kerken, echt overal wordt gerookt. Het liefste doen zij dit onder het bordje 'niet roken'.
- Iedereen die een beter zelfvertrouwen nodig heeft, raad ik aan om naar Istanbul te gaan. “Wat zit je haar leuk.” “Wat zie je er mooi uit.” en “Je ziet eruit als een engeltje” zijn veel gehoorde kreten. Stelletje slijmballen….
- Het is echt zeer moeilijk om Grieken aan hun verstand te brengen dat wij ook merken dat het crisis in Europa is. Zij denken dat ze de enigen zijn die moeten bezuinigingen en zijn absoluut tegen bezuinigingen en langer doorwerken.
- Ik baal ervan dat mijn Duitse taal zo weggezakt is. Op de middelbare school heb ik een paar jaar Duits en Frans gehad. Ik heb gemerkt dat mijn Frans op peil is gebleven dankzij de zomers in Frankrijk, maar het Duits heel diep is weggezakt. Terwijl wij een Griek, die half Duits half Grieks tegen ons spreekt, in het Duits (en half Engels) proberen duidelijk te maken wat onze reis is, trekt hij een hele bijzondere conclusie; “O, nu begrijp ik het. Jullie gaan naar Athene om een man te zoeken en vervolgens het bed met hem delen!” Hoezo miscommunicatie....
- Wij zijn in veel verschillende landen geweest en hebben overal geprobeerd lokaal te eten. Mijn smaakpapillen zijn inmiddels een hele ervaring rijker door de baklava, souvlaki, goulash, raki, kofte, mezzes, koeienmaagsoep, gyros, raki, kebab en polenta.

Nou tot zover mijn avonturen, bedankt voor het lezen allemaal en tot gauw in real life!

Liefs,
Suzanne

PS. Rene, de boekversie van deze reis moet nog even wachten. Ik moet eerst nog aan de slag met mijn verhalen uit Sri Lanka, daar heb ik namelijk ook nog stapels ‘nooit eerder vertoonde teksten’ over liggen! ;)

Voor degenen die mijn verhalen terug willen lezen, dit kan door links op de site te klikken op de andere titels of te klikken op 'volgende' en 'vorige' hieronder.